Ενσυναίσθηση
Η Αναγνώριση των Συναισθημάτων των Παιδιών -Ενσυναίσθηση (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών- εξ αποστάσεως εκπαίδευση)
4:18 μ.μ.Πρόγραμμα Συμπληρωματικής εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης
Το Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών σας καλωσορίζει στο Πρόγραμμα Συμπληρωματικής εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης και συγκεκριμένα στο εκπαιδευτικό αντικείμενο “Η Αναγνώριση των Συναισθημάτων των Παιδιών - Ενσυναίσθηση”.
Το πρόγραμμα αποτελεί μία εισαγωγή στις βασικές αρχές και στο βασικό τρόπο εφαρμογής της ενσυναίσθησης, της δυνατότητας δηλαδή αναγνώρισης και κατανόησης των συναισθημάτων των παιδιών ως πυρήνα μια νέας παιδαγωγικής με ουσιαστικά οφέλη.
Αίτηση συμμετοχής μπορούν να υποβάλλουν:
*απόφοιτοι ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της ημεδαπής και της αλλοδαπής
*απόφοιτοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με συναφή ενδιαφέροντα με το αντικείμενο
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ
Η αίτηση συμμετοχής υποβάλλεται ηλεκτρονικά, μέσω της ιστοσελίδας http://elearn.elke.uoa.gr. Η αποδοχή ή η απόρριψή της αίτησης συμμετοχής ανακοινώνεται στον υποψήφιο εκπαιδευόμενο ατομικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Για λεπτομέρειες ακολουθήστε το σύνδεσμο
https://elearn.elke.uoa.gr/show_programs.php?catID=all&prID=563&utm_source=facebook&utm_medium=cpc&utm_campaign=FB_Ensynaisthish
 |
| via |
Η υπέροχη προσπάθεια ενός μπαμπά να κρύψει
την αγωνία και το φόβο του, μετατρέποντας παράλληλα τη σκληρή καθημερινότητα σε
ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για το παιδί του.
Μεγαλώσαμε με γονείς που συχνά κατηγορούμε
για το «κατοχικό σύνδρομο». Στην ουσία για το άγχος που μεταφέρεται από γενιά
σε γενιά για μία επώδυνη κατάσταση πείνας, ανασφάλειας, αγωνίας που πέρασαν οι
Έλληνες μεγαλύτερης ηλικίας. και που τώρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ζούμε κι
εμείς. Μια ανασφάλεια που άθελα μας μεταφέρεται στα παιδιά. Μέσα από τις
ανοιχτές τηλεοράσεις, τις συζητήσεις με τους γειτόνους, κουβέντες του τύπου
«φάε τώρα όλο το φαΐ γιατί θα πεινάσουμε»!!
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα συμβεί σε λίγες
μέρες, ξέρω όμως τι είναι αυτό που μεταδίδω τώρα στα παιδιά. Και που ακόμη κι
αν όλα ξεπεραστούν η φοβία θα έχει αφήσει ίχνη.
Τα παιδιά έχουν πολύ ευαίσθητες
συναισθηματικές κεραίες και «απορροφάνε» την αγωνία μας ακόμη κι αν δε μιλάμε
μπροστά σε αυτά. Κι έτσι μπορούν να φανταστούν τα χειρότερα.
Για να μπορέσει όμως ο γονιός να μεταφέρει
ηρεμία, πρέπει πρώτα να την έχει κατακτήσει ο ίδιος. Δεν είναι εύκολο, αλλά
εφικτό. Ο τρόπος ίσως αλλάζει για τον καθένα αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Βρίσκουμε διεξόδους και εκλογικεύουμε το παραλογισμό που διαχέεται. Μη
φοβάστε για την αλλαγή της καθημερινότητας. Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ
καλύτερα και περισσότερο εύκολα από εμάς.
Συζητάμε με τα μεγαλύτερα παιδιά στη γλώσσα
που καταλαβαίνουν και απαντάμε σε όσες ερωτήσεις μας κάνουν. Θα ακούσουν πολλά
από άλλα παιδιά και θα μεταφέρουν διάφορα.
Οφείλουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε πρώτα απ όλα εμείς αυτό που ονομάζουμε «κρίση». Οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι σαφείς, συγκεκριμένες και απλές. Δε μεταδίδουμε μίσος, έχθρα, απελπισία. Μεταφέρουμε τη χαρά που είμαστε καλά μαζί και αισιοδοξούμε για αυτά που θα ζήσουμε.
Οφείλουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε πρώτα απ όλα εμείς αυτό που ονομάζουμε «κρίση». Οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι σαφείς, συγκεκριμένες και απλές. Δε μεταδίδουμε μίσος, έχθρα, απελπισία. Μεταφέρουμε τη χαρά που είμαστε καλά μαζί και αισιοδοξούμε για αυτά που θα ζήσουμε.
Και για τα μικρά και μεγάλα παιδιά η
συνταγή είναι μία…. La
vita e bella! Τραγουδήστε, χορέψτε, παίξτε και γελάστε
με τα παιδιά σας όσο ποτέ άλλοτε μέχρι τώρα! Μπορούμε να τους στερήσουμε τη
σοκολάτα αλλά οφείλουμε να τους διατηρήσουμε το χαμόγελο τους!!! Μπορούμε να
τους στερήσουμε τα έτοιμα παιχνίδια αλλά οφείλουμε να τους μάθουμε τα δικά μας.
Αυτά που παίζαμε έξω στους χωμάτινους δρόμους με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς.
Δώστε στα παιδιά την ηρεμία και την χαρά
που αρμόζει στην ηλικία τους. Δεν είναι εύκολο να αγωνιάς για το μέλλον τους
και να κρατάς την ψυχραιμία σου αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη. Το «φαινόμενο της
πεταλούδας» άλλωστε έχει δείξει ότι κάτι πολύ μικρό μπορεί απλά να αλλάξει κάτι
μεγάλο! Σαν το χαμόγελο κάποιου σε μια παρέα σκυθρωπών ανθρώπων που φέρνει σιγά
σιγά το χαμόγελο σε όλους! Ίσως λοιπόν το χαμόγελο που με προσπάθεια θα
δώσουμε, κρατηθεί χωρίς προσπάθεια και μας δώσει πιο ξεκάθαρο μυαλό να
αποφασίσουμε… και τελικά να έχουμε μια «bella vita….»!
«Μη βγαίνεις έξω μόνος σου, θα σε πάρει κανένας κακός»
«Μην ανεβαίνεις έτσι την τσουλήθρα θα φας τα μούτρα σου!»
«Όχι στα βαθιά, θα σε δαγκώσει καρχαρίας!»
«Μη τρως σοκολάτες θα βγουν σκουληκάκια στην κοιλιά σου!»
«Αν δε φας θα αρρωστήσεις και θα πας νοσοκομείο και θα σου κάνουν
ενέσεις»
«Θα πας τιμωρία ΜΟΝΟΣ σου στο δωμάτιο σου!»
Δεν καταλαβαίνω γιατί
έχεις γίνει φοβητσιάρης! Σταμάτα να κλαις!
Πόσες φορές δεν έχουμε φοβίσει ένα παιδί πιστεύοντας ότι έτσι θα είναι προσεκτικό απέναντι στους κινδύνους που πιστεύουμε ότι υπάρχουν; Δημιουργούμε φοβίες χωρίς όρια ενώ το παιδί απλά συνδέει αυτό που δε θέλουμε να κάνει με το φόβο.
Ζούμε πλέον σε μία εποχή τρομολαγνείας. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν καθημερινά με φοβίες (απαγωγές παιδιών, κακοποιήσεις, φόβοι για τους μετανάστες...). Μεγαλώνουμε παιδιά που φοβούνται, που "κλείνονται" στον "μικρόκοσμο" μας. Πως όμως θα ανακαλύψουν τον κόσμο έξω από το σπίτι; Πως θα μάθουν να διαχειρίζονται τον κίνδυνο;;
Η "ασφάλεια" που θεωρούμε ότι τους παρέχουμε όχι απλά δεν τα θωρακίζει, αλλά τα κάνει πιο ευάλωτα! Φοβόμαστε τους γύρω μας, τη γειτονιά, τον άγνωστο στο δρόμο που μπορεί να μας κοιτάξει. Αν "διαβάσουμε" όμως καλύτερα την επικαιρότητα θα δούμε ότι ο κίνδυνος έρχεται κυρίως από την ίδια την οικογένεια. Οι κακοποιήσεις, οι απαγωγές, οι δολοφονίες... κυρίως γίνονται μέσα από το οικογενειακό περιβάλλον.
Η ζωή δεν έχει γίνει πιο επικίνδυνη από ότι ήταν πριν από μερικά χρόνια. Αυτό πιστεύουν οι περισσότεροι γονείς. Ωστόσο η ενημέρωση πλέον είναι που διογκώνει το φόβο και όχι η πραγματικότητα.Κίνδυνοι σαφώς υπάρχουν. Η καλλιέργεια του φόβου που ούτως ή άλλως ενστικτωδώς υπάρχει, δεν ευνοεί την υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Δίνουμε περιθώρια ανακάλυψης και κατ'επέκταση ουσιαστικής ωρίμανσης. Ναι, το παιδί έχει πιθανότητες να χτυπήσει αν τρέχει. Το να του απαγορεύεις να τρέχει πόσο μπορεί να βοηθήσει;
 |
| via |
Αν ρωτήσουμε τους γονείς γιατί δε βλέπουμε
πλέον παιδιά να παίζουν στους δρόμους, το πρώτο που απαντάνε είναι γιατί πλέον
δεν είναι ασφαλή. Κι όμως ζούμε σε μία ασφαλή χώρα όπου δεν γίνονται αρπαγές
παιδιών και η εγκληματικότητα με θύμα τα παιδιά είναι πολύ μικρή σε ποσοστά. Η
πραγματική αιτία λοιπόν είναι οι πολλαπλές δραστηριότητες των παιδιών. Σε μία
απλή ερώτηση σε μια μαμά «τι κάνει το παιδί σου», υπάρχουν πολλές πιθανότητες
αντί να σου πει «καλά», να απαντήσει «μπάσκετ, μουσική, καράτε, αγγλικά,
κολυμβητήριο, σκάκι, θεατρικό παιχνίδι ….».
Μήπως λοιπόν μεγαλώνουμε μια κουρασμένη
γενιά;;; πλέον τα παιδιά μπαίνουν σε πρόγραμμα από πολύ μικρή ηλικία. Πάνε
παιδικό σταθμό πριν κλείσουν καν τα 3 και ξεκινάνε παράλληλα δραστηριότητες. Το
απλό γονεϊκό ένστικτο που κάποτε αρκούσε για να μεγαλώσεις το παιδί σου, πλέον
γίνεται project. Όπως στη
δουλειά. Θέτεις στόχους για το παιδί και προσπαθείς να γίνεις ο τέλειος γονιός.
Μήπως γιατί προβάλουμε τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες; Μήπως γιατί
ανταγωνιζόμαστε την διπλανή «τέλεια» μαμά;;; Πάει ο Νίκος μπάσκετ, πρέπει να
πάει και ο Θανάσης που είναι φίλος!
Το παιδί μεγαλώνει χωρίς ελεύθερο χρόνο και
χώρο. Όλα είναι προκαθορισμένα. Μήπως τελικά και η συμπεριφορά του; Αφήστε ένα
παιδί στην εξοχή με πολλαπλά ερεθίσματα και το πιο πιθανό να μην κάνει τίποτα.
Απλά θα κοιτάει. Γιατί δεν του δόθηκαν οδηγίες. Δεν έχει πρόγραμμα, ούτε
εκπαιδευτή. Κι εσύ φοβάσαι μη χτυπήσει. Ναι. Είναι πολύ πιθανό να χτυπήσει
γιατί δεν γνωρίζει πώς να περπατήσει στη φύση. Πως είναι να περπατάς πάνω σε
πέτρες ή να σκαρφαλώνεις σε δέντρα.
Διαβάζεις άρθρα, βιβλία για γονείς και
οδηγίες. Πίστεψες ότι αν άκουγες μουσική μοτσαρτ στην εγκυμοσύνη θα γεννούσες
ένα ευφυές παιδί. Όχι αυτό δεν ισχύει αλλά οι πωλήσεις cd με μουσική του μοτσαρτ πήγαν υπερ του
δέοντος καλά!
Οι διάφορες μέθοδοι διαπαιδαγώγησης έχουν
άνοδο και ευρύ κοινό.
Μήπως απλά χάνουμε χρόνο;;;
Χρόνο να διαβάζουμε και να ψάχνουμε αντί να
είμαστε με τα παιδιά;; Μήπως είναι πιο εποικοδομητικό να καθόμαστε στο χαλί και
να παίζουμε με τα παιδιά ανακαλύπτοντας τα από το να τα μεταφέρουμε από
δραστηριότητα σε δραστηριότητα;;;
Και μήπως τελικά τα παιδιά γίνονται πιο
ευφυή αλλά κυρίως πιο ευτυχισμένα όταν αφεθούν ελεύθερα;;; Μήπως κοιτάμε απλά
το δέντρο;;; ψάξτε λοιπόν για το «δάσος»!
Οι κάρτες μνήμης (memo cards) είναι ένα παιχνίδι που αφορά διάφορες ηλικίες παιδιών και μπορεί κάποιος να το προμηθευτεί από το εμπόριο ή να διαθέσει χρόνο να το ετοιμάσει μόνος του με διαφορετικούς τρόπους.
Ο τρόπος που θα σας παρουσιάσω σήμερα είναι να ετοιμάσουμε τις δικές μας κάρτες με τσόχα. Χρειάζεται λίγο χρόνο παραπάνω από το εκτυπώνω απλά από το διαδίκτυο αλλά αξίζει τον κόπο. Εμένα η ιδέα μου ήρθε ψάχνοντας τι δώρο να κάνω στο κοριτσάκι ενός φιλικού ζευγαριού.
Πρώτα από όλα κοίταξα αν έχω αρκετά χρώματα στη συλλογή από τις μαλακές μου τσόχες, βέβαια αυτό δεν είναι περιοριστικό. Τό πόσα χρώματα ή αλλιώς το πόσες κάρτες θα ετοιμάσουμε εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού. Κι επειδή παιχνίδι χωρίς ταμπλό δε γίνεται σκέφτηκα να ετοιμάσω και ένα ταμπλό για να τοποθετούνται οι κάρτες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Μιας και κοριτσάκι η παραλήπτρια, διάλεξα λιλά χοντρή τσόχα και την έκοψα 35×45 εκατοστά. Χρησιμοποίησα το ψαλιδάκι μου που κάνει ζικ ζακ γιατί λατρεύω αυτό το τελείωμα από το ίσιο.
Ύστερα έπρεπε να σκεφτώ πόσα ζευγάρια των καρτών έπρεπε να ετοιμάσω και πως θα χωρέσουν πάνω στο ταμπλό. Ετοιμάσα 9 ζευγάρια καρτών και άφησα στην ευχέρεια της μαμάς να αποφασίζει εκείνη κάθε φορά πόσα να χρησιμοποιούν στο παιχνίδι τους. Για κάθε σχέδιο χρειάζομαι δύο κάρτες, έτσι ετοίμασα μια ομάδα από πράσινες κάρτες και μια από κίτρινες και αυτές από χοντρή τσόχα. Οι κάρτες κόπηκαν 7×5 εκατοστά η καθεμιά.
Στη συνέχεια έκοψα 2 ίδια σχεδιάκια για κάθε χρώμα ψιλής τσόχας. Επέλεξα γεωμετρικά σχήματα γιατί δίνεται η ευκαιρία στα μικρότερα παιδιά να τα μάθουν κι αυτά όπως και τα χρώματα.
Με το που τα ετοίμασα τα κόλλησα στις κάρτες και τα έστησα για να δω πως θα ήταν πάνω στο ταμπλό.
Και τώρα με έπιασε η τρέλα μου, που θα μπορούν να αποθηκεύονται οι κάρτες για να μη χάνονται αλλά και για να μεταφέρονται και σε άλλα μέρη εκτός σπιτιού? Η ιδέα δεν άργησε να έρθει και φυσικά την υλοποίησα. Το ταμπλό έγινε και τσαντάκι! Πως? Πολύ εύκολα!!
Έραψα από 2 κουμπάκια στο μισό ταμπλό, σε κάθε πλευρά και στα αντίστοιχα σημεία του άλλου μισού άνοιξα τρύπες για να κουμπώνουν τα κουμπάκια. Στο πάνω μέρος έκανα τρύπες στις οποίες πέρασα χοντρό κορδόνι για να χρησιμοποιηθούν ως χερούλια, έβαλα και 2 χρωματιστές κορδέλες στη μέση του ταμπλό, στα χρώματα των καρτών για να ξεχωρίζει η κάθε πλευρά και το τσαντάκι μου ήταν έτοιμο.
Και τώρα έμενε η εξωτερική πλευρά της τσάντας. Από τη μια πλευρά φαίνονταν τα κουμπάκια από την άλλη όμως τίποτα. Έτσι έπαιξα με κορδέλες στα χρώματα των καρτών (κίτρινο και λαχανί) και έγραψα και το όνομα της μικρής.
 |  |  |
Να και πως θα στήνεται το παιχνίδι..
 |  |  |
Πως σας φάνηκε? Αν ψήνεστε μην το αναβάλετε, μου πήρε μόνο μία ώρα και κάτι. Εναλλακτικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και πολύχρωμα χαρτόνια, αλλά συστήνω να τα πλαστικοποιήσετε για μεγαλύτερη αντοχή!
Ευχαριστώ την Αντζυ για την άδεια αναδημοσίευσης.
Την Αντζυ θα τη βρείτε στο www.happymumangie.gr
(«Η ανάρτηση αυτή ετοιμάστηκε για το “Friday Play Dates“ που φιλοξενείται στο MommyWiki κάθε Παρασκευή!)
