Άρθρο Ψυχολογικής Υποστήριξης
Μαμά, τι άλλαξε στη σχέση σου με το μπαμπά μετά από μένα;;;
12:57 μ.μ.
Πως αλλάζει η σχέση του ζευγαριού με τον ερχομό του παιδιού;;;;
«Όταν αποκτάς παιδί, δημιουργείται μία έκρηξη στον γάμο σου και όταν η σκόνη καθήσει, ο γάμος σου θα είναι διαφορετικός από πριν. Όχι καλύτερος, απαραίτητα, ούτε χειρότερος, αλλά διαφορετικός» Nora Ephron
Όσο προετοιμασμένοι και να είμαστε για τον ερχομό του παιδιού, οι ισορροπίες στο ζευγάρι αλλάζουν. Πριν τον ερχομό του παιδιού ήσασταν απλά ζευγάρι, τώρα είστε και γονείς. Με λιγότερο χρόνο για εσάς, για τον σύντροφό σας, για τους φίλους σας, για τη δουλειά σας. Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι το αίσθημα ικανοποίησης στον γάμο μας παίρνει την κατιούσα μετά την έλευση του πρώτου παιδιού. Μεταβάλλονται οι ρόλοι, αλλάζουν οι στόχοι, μειώνεται η επικοινωνία, αυξάνεται το στρες. Κι όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά, παρόλο ότι απέχουν από την εξειδανικευμένη εικόνα της μητρότητας-πατρότητας που είχαμε.
Τι ακριβώς όμως συμβαίνει όταν ένα ζευγάρι αποκτά παιδιά;
Συνηθισμένο, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, είναι ένα μωρό να προκαλέσει αισθήματα ζήλιας. Το μωρό παίρνει τόσο χρόνο από τη μαμά που πολλές φορές οι μπαμπάδες νοιώθουν παραμελημένοι. Πολλές φορές νοιώθουν όμως ότι δεν εχουν και τον ίδιο χρόνο με το παιδί τους, με τον χρόνο που έχει η μαμά (λόγω εργασίας). Και όλα αυτα τα συναισθήματα είναι απολύτως φυσικολογικά, εφόσον αλλάζει δραστικά η δομή της οικογένειας.
Και για τη νέα μαμά, όμως, οι αλλαγές είναι μεγάλες. Δεν έχει χρόνο να περιποιηθεί τον εαυτό της, έχει παραπανίσια κιλά λόγω εγκυμοσύνης και πιθανότατα μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια λόγω έλλειψης ύπνου. Δεν είναι εύκολο μια μαμά τους πρώτους μήνες, μετά τον ερχομό του παιδιού, να συμφιλιώσει την εικόνα της μαμάς με αυτην της γοητευτικής γυναίκας που είχε και πριν.
Με τον ερχομό του παιδιού γίνεται συνήθως και πιο συχνή η εμπλοκή των συγγενών. Όλοι έχουν κάτι να πουν αναφορικά με την ανατροφή του παιδιού και οι εντάσεις μεταδίδονται στο ζευγάρι. Συνήθως η μαμά επιθυμεί μεγαλύτερη εμπλοκή της μαμάς της, παρά της μητέρας του άντρα της. Το ζευγάρι αρχίζει πλέον να διαφωνεί και ως προς τον τρόπο προσέγγισης του μωρού (το σηκώνουμε όταν κλαίει; Το ταϊζουμε όταν αυτό θέλει; Κλπ).
Όσο δύσκολος και να είναι ο ερχομός ενός παιδιού, μπορεί να διευκολυνθεί με την προετοιμασία του ζευγαριού. Συζητήστε με ζευγάρια που έχουν ήδη αποκτήσει παιδιά, συζητήστε με τον σύντροφό σας για τις προσδοκίες του μετά τον ερχομό του παιδιού, αλλά και καθορίστε τί πιθανά θα αναλάβει ο καθένας.
Καποιοι είναι πιο ώριμοι και πιο συνειδητοποιημένοι στο να αποκτήσουν παιδί, κάποιοι βρίσκονται εκτός των νερών τους. Όλοι όμως αλλάζουν τις ισορροπίες τους. Μετά τον ερχομό του παιδιού, κρατήστε ανοιχτή την επικοινωνία με τον σύντροφό σας, δείξτε του τρυφερότητα, αφήστε ατομικό χρόνο για τον καθένα (όπως να βρεθείτε με φιλους), βρείτε κοινούς τρόπους ανατροφής (ακόμη και μοίρασμα, ο ένας αναλαμβάνει τον υπνο και ο άλλος τη διατροφή). Κι αν ακόμη οι έρευνες δείχνουν ότι η πλειονότητα των ζευγαριών περνάει δύσκολα, υπάρχει και εκείνο το ποσοστό που αποδεικνύει ότι υπάρχουν λύσεις.
Γιούλη Μπαλίκου για το anatropionline.gr
Παιδοφιλία…
Να μια λέξη που για όλους τους γονείς αποτελεί πραγματικό εφιάλτη. Μόνο σχετικά
πρόσφατα το θέμα αυτό έχει αρχίσει να συζητείται κάπως πιο ανοιχτά. Θα πρέπει
να τονιστεί πως στην πλειονότητα των συμβάντων ο δράστης ανήκει στον ευρύτερο
κύκλο των «γνωστών» του παιδιού και των συγγενών του.
Πως μοιάζουν;
Θα
ήταν ευτυχής έργον αν οι παιδόφιλοι είχαν κάποιο χαρακτηριστικό που θα
αποκάλυπτε την ταυτότητα τους. Δυστυχώς όμως, παιδόφιλος μπορεί να αποδειχθεί ο
καθένας: από έναν στενό συγγενή ή έναν παράγοντα της τοπικής κοινωνίας μέχρι
τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Μερικά χαρακτηριστικά του είναι:
*συνήθως
έχει ισχύ με την οποία φοβίζει τα παιδιά
*μπορεί
να έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του παιδιού και της οικογένειας
του
*συχνά
έχει χόμπι που αρέσουν στα παιδιά
*δημιουργεί
«μυστικά» και εκπλήξεις που μόνο αυτός διαθέτει
*συχνάζει
εκεί οπού τα παιδιά δε συνοδεύονται (πάρκα, πλατείες…)
*στοχεύει
τα θύματα του μέσω διαδικτύου
Πως μπορούμε να
προστατεύσουμε τα παιδιά μας;
Δεν
υπάρχει η απόλυτη προστασία, όμως μπορούμε να κάνουμε πολλά;
*να
είμαστε φιλύποπτοι σε όσους δείχνουν διάθεση να ασχοληθούν με το παιδί μας
περισσότερο από εμάς
*το
ίδιο και με όσους δείχνουν υπερβολική τρυφερότητα και το γεμίζουν δώρα
*να
είμαστε υποψιασμένοι με όσους αφήνουμε το παιδί μας. Να ψάχνουμε για ενδείξεις
που θα μας αποκαλύψουν τα αισθήματα του παιδιού μας για αυτό το άτομο
*να
μιλήσουμε στα παιδιά μας για τα ευαίσθητα σημεία του σώματος και να τους πούμε
να μας ενημερώσουν αν κάποιος αγγίξει τα σημεία αυτά(βλ. ο Κανόνας του Εσωρούχου-Ψυχολογία Παιδιού)
*να
τα ενημερώσουμε πως, αν απειλούνται από κάποιον, θα πρέπει να απομακρυνθούν
αμέσως και να μιλήσουν σε κάποιον που εμπιστεύονται
*να
τα μάθουμε πως σε καμιά περίπτωση δε θα πρέπει να έχουν μυστικά και να ξέρουν
πως πρέπει να μας εμπιστεύονται απόλυτα, μιας και εμείς είμαστε οι σύμμαχοι
τους και όχι οι τιμωροί τους
*να
πηγαίνουν συνοδευόμενα από κατάλληλα άτομα στο σχολείο, στην εκδρομή, στην
παραλία (ενήλικα εμπιστοσύνης, παρέα συνομηλίκων)
*να
απαντάμε με ευθύτητα στις ερωτήσεις τους έστω κι αν το θέμα είναι «δύσκολο». Η
πληροφόρηση για τέτοια σεξουαλικού περιεχομένου θέματα πρέπει να είναι ανάλογη
της ηλικίας τους
*να
μη πηγαίνει ποτέ μόνο του σε δημόσιες τουαλέτες. Οι παιδόφιλοι στην πλειονότητα
τους είναι άντρες και συχνά τους συναντά κανείς σε τέτοιου είδους χώρους όπου
επιδίδονται όχι αποκλειστικά στην άσκηση σωματικής βίας, αλλά κυρίως
ψυχολογικής μια και ενθαρρύνουν ομάδες παιδιών να συμμετέχουν σε σεξουαλικές
δραστηριότητες ή βρίσκουν ευκαιρίες να τα αγγίζουν
*να
γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή που είναι το παιδί μας και να ξέρει ότι όλα τα
πράγματα έχουν όρια που δεν μπορεί να τα παραβιάζει
*να
γνωρίζει τους κινδύνους του διαδικτύου και να του αποτρέψετε την πρόσβαση σε
ακατάλληλες σελίδες.
Πως μπορούμε να καταλάβουμε ότι το παιδί
μας έχει πέσει θύμα παιδοφιλίας;
Αν και συχνά οι
γονείς κατηγορούν τον εαυτό τους γιατί δεν είδαν τα σημάδια, κάτι τέτοιο δεν
είναι εύκολο. Να μερικοί κανόνες, που βέβαια δεν αποκλείουν και την ύπαρξη
άλλων:
*μπορεί να
δείχνει σεξουαλικές γνώσεις και να έχει συμπεριφορές δυσανάλογες με την ηλικία
του
*να έχει μη
εξηγήσιμους ερεθισμούς σε ευαίσθητες περιοχές του σώματος
* σε μικρές
ηλικίες μπορεί να δείχνει αποτραβηγμένο, χωρίς ενδιαφέρον για κάτι, ευερέθιστο
και επιθετικό, να έχει εφιάλτες, φοβίες ή να αρχίσει να «βρέχει» το κρεβάτι του
*σε μεγαλύτερες
ηλικίες μπορεί να γίνει επιθετικό ή και να φύγει από το σπίτι του
*μπορεί να έχει
αυτοκτονικές τάσεις ή να θέλει να κάνει κακό στον εαυτό του
*βέβαια, αυτά
τα σημάδια μπορεί να είναι ενδείξεις και άλλων προβλημάτων. Πάντως είτε έτσι
είτε αλλιώς, θα πρέπει να διερευνήσουμε τις αιτίες
Οι αναστολές μας να αναφέρουμε το
γεγονός
*πολλές φορές
μπορεί να διστάσουμε σε περίπτωση που ο θύτης είναι συγγενικό πρόσωπο
*μπορεί να
θέλουμε να προστατεύσουμε το παιδί μας από τον «διασυρμό» της δημοσιότητας και
της δίκης
*ντρεπόμαστε
εμείς οι ίδιοι
Οι επιπτώσεις
μιας σεξουαλικής κακοποίησης (σωματικής και ψυχολογικής) επηρεάζουν
ψυχοσυναισθηματικά και δια βίου το παιδί μας για αυτό πρέπει οπωσδήποτε να
αναφέρεται. Εξάλλου οι θύτες μπορεί να επαναλάβουν το έγκλημα τους και σε
κάποιο άλλο παιδί, άρα είναι ζωτικής σημασίας κάποιος να τους σταματήσει.
Μπορείτε να
απευθυνθείτε στους:
(1)ΔΙΩΞΗ
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ (Γραμμή
καταγγελιών: 11012)
(2)ΣΥΝΗΓΟΡΟ
ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ (http://www.0-18.gr)
(3)ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΓΗΣ ΥΓΕΙΑΣ (http://www.neaygeia.gr)
Πηγή: Χαρά
Καραμήτσου (ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ)
Τα τελευταία χρόνια ειδικοί στο χώρο της προστασίας των παιδιών και των δικαιωμάτων τους έχουν αρχίσει και αναγνωρίζουν την συναισθηματική, ψυχολογική, και σωματική βλάβη που μπορεί να συμβεί εξαιτίας του σχολικού εκφοβισμού.
Το παιδί που εκφοβίζει επιλέγει το παιδί που θα εκφοβίσει πολύ συγκεκριμένα και καθόλου τυχαία. Συνήθως θα επιλέξει παιδί που:
● Διαφέρει με κάποιον τρόπο από τα υπόλοιπα (είναι από άλλη χώρα, έχει άλλη θρησκεία, φοράει σιδεράκια γενικά παιδί που διαφέρει από τη μέση εικόνα ενός μαθητή)
● Δύσκολα θα βοηθήσει κάποιος (παιδιά μοναχικά που δεν κάνουν εύκολα φίλους)
● Που είναι «λιγότερα» δυνατά
● Δύσκολα θα βοηθήσει κάποιος (παιδιά μοναχικά που δεν κάνουν εύκολα φίλους)
● Που είναι «λιγότερα» δυνατά
Ωστόσο και το παιδί που βιώνει εκφοβισμό γεννά πολλές φορές αντικρουόμενα συναισθήματα. Πολλές φορές γεννά συναισθήματα θυμού προς γονείς, εκπαιδευτικούς και συμμαθητές καθώς είτε δεν του αναγνωρίζουν την αδυναμία του να αντιδράσει είτε θεωρούν ότι αυτό ευθύνεται για τον εκφοβισμό που βιώνει.
Στην εκδήλωση ενός φαινόμενου μέσα στο σχολικό πλαίσιο πρώτο λόγο οφείλουν να έχουν και οι εκπαιδευτικοί. Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να ενημερωθεί για το φαινόμενο, να μην αγνοήσει ή υποτιμήσει κάτι που του αναφέρει το παιδί, να κάνει άμεση και αυστηρή παρατήρηση αμέσως μετά το περιστατικό, να αξιοποιήσει τη «δύναμη» του παιδιού που ασκεί βία σε θετικές συμπεριφορές, να αναπτύξει δραστηριότητες σχετικά με το φαινόμενο (συζήτηση, παιχνίδι ρόλων, ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων), να δημιουργήσει θετικό κλίμα στο σχολείο, να προστατεύσει το παιδί που δέχεται τη βία, να μη του ζητάτε να εξηγήσει μπροστά σε άλλους τι έχει γίνει, αλλά σε κατ’ ιδίαν συνάντηση να γίνεται προσπάθεια αποενοχοποίησης και συναισθηματικής ενίσχυσης.
Επίσης, συστήνεται να αποφεύγεται η ποινικοποίηση της πράξης και η τιμωρία του παιδιού. Θα πρέπει να δημιουργείται τέτοιο κλίμα στο σχολείο ουτώς ώστε να μην καλύπτονται τέτοια μυστικά. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μην ζητηθεί η «συμφιλίωση» μεταξύ παιδιού που δέχεται βία και παιδιού που ασκεί βία καθώς υπάρχει ο κίνδυνος να επαναθυματοποιηθεί το ένα παιδί και το άλλο να επιβεβαιώσει την «δύναμη» και κυριαρχία» του.
Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στη σελίδα της της Ευρωπαϊκής Καμπάνιας ενάντια στο Σχολικό Εκφοβισμό στη διεύθυνση http://www.e-abc.eu/gr. Το έργο υλοποιείται στην Ελλάδα από «Το Χαμόγελο του Παιδιού».
Παρακολουθήστε το τηλεοπτικό σποτ εδώ
*πληροφορίες από τη σελίδα της Ευρωπαικής Καμπάνιας http://www.e-abc.eu/gr
*πληροφορίες από τη σελίδα της Ευρωπαικής Καμπάνιας http://www.e-abc.eu/gr
Μου έρχονται συχνά μηνύματα από γονείς οι οποίοι ανησυχούν για τη συμπεριφορά των παιδιών τους. «Το παιδί μου βρίζει», «το παιδί μου τσακώνεται συνέχεια με τα άλλα παιδιά στο σχολείο» και άλλα μηνύματα παρόμοιου περιεχομένου.
Μη ξεχνάμε ότι τα παιδιά μιμούνται τη συμπεριφορά που βλέπουν γύρω τους. Μιλάνε στο τηλέφωνο με το τρόπο που μιλάμε εμείς, φέρονται στους φίλους τους με τον ίδιο τρόπο που φερόμαστε εμείς μέσα στην οικογένεια, βιαιοπραγούν εφόσον έχουν δει βίαιη συμπεριφορά στο σπίτι τους. Οφείλουμε λοιπόν να βελτιώσουμε πρώτα από όλα τη δική μας συμπεριφορά πριν απαιτήσουμε από το παιδί μας να το κάνει. Πρόσφατα ένας πολύ καλός μου φίλος, σε μία συζήτηση που είχαμε, μου θύμησε το βίντεο του Διεθνή Οργανισμού για την Πρόληψη της Κακοποίησης και Παραμέλησης των Παιδιών (NAPCAN) με τίτλο “children see, children do”, «τα παιδιά βλέπουν, τα παιδιά κάνουν». Κι επειδή η εικόνα πολλές φορές εκφράζει με μεγαλύτερη ευκολία αυτό που δεκάδες λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν, σας παραθέτω το βιντεο... ευχαριστώ Ηλία!