 |
| via |
«Η υπερβολική
ενασχόληση με την ασφάλεια του παιδιού έχει απογυμνώσει την παιδική ηλικία από
την ανεξαρτησία, την ανάληψη κινδύνων, και την ανακάλυψη, χωρίς τελικά να την
μετατρέπει σε περισσότερο ασφαλή. Ένα νέο είδος παιδικής χαράς παραπέμπει σε
μια καλύτερη λύση» (Hanna Rosin)
 |
| via |
Η «ΓΗ» (the Land)
είναι ένας τύπου «παιδότοπος» που χρησιμοποιεί σκουπίδια ή ανακυκλώσιμα υλικά τα
οποία μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά. Ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2012 στο
Wrexham μετά τη λήψη χρηματοδότησης από το Waste Recycling Environmental Network
(Wren). Μια πρώτη εικόνα αυτού του ιδιόρρυθμου παιδότοπου θυμίζει νεκροταφείο
σκουπιδιών και ένα μέρος άκρως επικίνδυνο για τα παιδιά. Τα παιδιά ανάβουν
φωτιές, παίζουν με σκουριασμένα σίδερα, σκαρφαλώνουν σε αιχμηρά αντικείμενα. Η
λογική του συγκεκριμένου «παιδότοπου» στηρίζεται στο ότι ένας λογικός κίνδυνος
και ρίσκο είναι ουσιαστικά για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών. Οι συνηθισμένες
παιδικές χαρές δεν έχουν κανένα στοιχείο έκπληξης, και τα παιδιά συναντάνε
ακριβώς το ίδιο μοτίβο παντού.
«...Η Sandseter υποστηρίζει ότι τα παιδιά γεννιούνται με το
ένστικτο να αναλάβουν κινδύνους στο παιχνίδι, επειδή ιστορικά, η μάθηση για διαπραγμάτευση
του κινδύνου έχει ζωτική σημασία για την επιβίωση. Σε μια άλλη εποχή, θα έπρεπε
να μάθουν να αποφεύγουν τον κίνδυνο, να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, να
είναι ανεξάρτητα. Ακόμα και σήμερα, το να μεγαλώνεις είναι μια διαδικασία
διαχείρισης των φόβων και μάθησης να καταλήγουμε σε σωστές αποφάσεις. Η
απασχόληση με επικίνδυνα παιχνίδια, υποβάλλει τα παιδιά σε μια μορφή θεραπείας,
στην οποία αναγκάζουν τον εαυτό τους να κάνουν πράγματα που φοβούνται, προκειμένου
να ξεπεράσουν το φόβο τους. Αλλά αν ποτέ δεν μπουν σε αυτή τη διαδικασία, ο
φόβος μπορεί να μετατραπεί σε μια φοβία. Παραδόξως, γράφει η Sandseter, «ο
φόβος μας να μην πάθουν κάτι τα παιδιά" ως επί το πλείστον, «μπορεί να οδηγήσει
σε πιο φοβισμένα παιδιά και σε αυξημένα επίπεδα ψυχοπαθολογίας....».
 |
| via |
Στις μέρες μας σπάνια συναντάς νήπια ή και παιδιά ακόμη τα
οποία δε βρίσκονται συνεχώς υπο την επιτήρηση των γονέων τους. Και τα παιδιά το
θεωρούν πλέον δεδομένο ότι τα παρακολουθούμε. Πόσο διαφορετικά από τις γενιές του '50, '60, '70 .....τότε που απλά έπρεπε να επιστρέψεις σπίτι επειδή είχε νυχτώσει;
Οι ίδιοι οι γονείς που κρατάνε τα
παιδιά στο σπίτι, τα επιτηρούν 24 ώρες το 24ωρο και αναζητούν δραστηριότητες «ασφαλείς»,
είναι οι ίδιοι γονείς που θέλουν να μεγαλώσουν παιδιά ανεξάρτητα, που μπορούν να παίρνουν μόνα τους τις σωστές αποφάσεις και μπορούν να επιβιώσουν επαρκώς. Είναι τελικά
ανασφάλεια των γονέων αυτή ή πράγματι η ζωή είναι πλέον περισσότερο επικίνδυνη.
Και αν όντως η ζωή είναι περισσότερο επικίνδυνη μήπως ο πιο δόκιμος τρόπος
ανατροφής είναι η θωράκιση των παιδιών με δυναμική αντιμετώπισης των κινδύνων
και όχι απλά ή κράτηση τους στη γονεϊκή «γυάλα»;; Μα πόσο δύσκολη και πόσο
εύκολη είναι η απόφαση αυτή......
Δείτε το ντοκυμαντέρ THE LAND εδώ
