Μαμά στο ντιβάνι
Εκρήξεις θυμού και πώς τις αντιμετωπίζουμε - 8 μαμάδες γράφουν και μας απαντούν...
9:27 π.μ.
Μία εξαιρετική ιδέα της Μάγδας από το blog «Κάθε μέρα γονείς» :)
8 μαμάδες γράφουν πως αντιμετωπίζουν τις εκρήξεις θυμού-tantrums των παιδιών τους...
Άννα - karkinaki.gr
Ξεσπάσματα θυμού, πείσμα, νεύρα, υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιγράψει κανείς τις στιγμές αυτές που το παιδί χάνει τον έλεγχο και το μόνο που κάνει είναι να φωνάζει και να συμπεριφέρεται βίαια. Το έχω ζήσει αρκετές φορές με τα παιδιά μου ! Πως το αντιμετωπίζω; Εκείνη τη στιγμή προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Ελέγχω αν το περιβάλλον, ο χώρος που βρίσκεται το παιδί, είναι ασφαλής. Και αφήνω το παιδί να ξεσπάσει. Συγχρόνως προσπαθώ να καταλάβω τι οδήγησε το παιδί σε αυτή τη συμπεριφορά. Στη συνέχεια το παίρνω στην αγκαλιά μου, προσπαθώ να το κάνω να νιώσει ασφάλεια και να συζητήσω μαζί του. Να το κάνω να παραδεχτεί τον πραγματικό λόγο για τον οποίο αντέδρασε έτσι. Εκείνη τη στιγμή του εξηγώ ότι την επόμενη φορά θα είναι ίσως καλύτερα να μου πει από την αρχή τι τον ενόχλησε και να προσπαθήσουμε μαζί να βρούμε μια λύση. Όταν πρόκειται για απλό πείσμα, ή άρνηση να ακολουθήσουμε κάποιον από τους κανόνες του σπιτιού μας, ο χειρισμός είναι διαφορετικός.
Έχουμε ένα κουτάκι στο οποίο βάζουμε μια μπαλίτσα ως επιβράβευση κάθε φορά που ακολουθεί τους κανόνες μας! Όταν δε γίνεται αυτό αφαιρούμε μια μπαλίτσα και όταν πια έχουν ηρεμήσει τα πράγματα, πάλι συζητάμε! Για εμένα το ποιο σημαντικό είναι να μιλάμε με τα παιδιά μας! Να προσπαθούμε να τα καταλάβουμε, να τα ακούμε! Έτσι, ίσως καταφέρουμε να μειώσουμε αυτά τα ξεσπάσματα και να διατηρήσουμε μια ισορροπία στο σπίτι μας και στη σχέση μας με το παιδί!
Ξεσπάσματα θυμού, πείσμα, νεύρα, υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιγράψει κανείς τις στιγμές αυτές που το παιδί χάνει τον έλεγχο και το μόνο που κάνει είναι να φωνάζει και να συμπεριφέρεται βίαια. Το έχω ζήσει αρκετές φορές με τα παιδιά μου ! Πως το αντιμετωπίζω; Εκείνη τη στιγμή προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Ελέγχω αν το περιβάλλον, ο χώρος που βρίσκεται το παιδί, είναι ασφαλής. Και αφήνω το παιδί να ξεσπάσει. Συγχρόνως προσπαθώ να καταλάβω τι οδήγησε το παιδί σε αυτή τη συμπεριφορά. Στη συνέχεια το παίρνω στην αγκαλιά μου, προσπαθώ να το κάνω να νιώσει ασφάλεια και να συζητήσω μαζί του. Να το κάνω να παραδεχτεί τον πραγματικό λόγο για τον οποίο αντέδρασε έτσι. Εκείνη τη στιγμή του εξηγώ ότι την επόμενη φορά θα είναι ίσως καλύτερα να μου πει από την αρχή τι τον ενόχλησε και να προσπαθήσουμε μαζί να βρούμε μια λύση. Όταν πρόκειται για απλό πείσμα, ή άρνηση να ακολουθήσουμε κάποιον από τους κανόνες του σπιτιού μας, ο χειρισμός είναι διαφορετικός.
Έχουμε ένα κουτάκι στο οποίο βάζουμε μια μπαλίτσα ως επιβράβευση κάθε φορά που ακολουθεί τους κανόνες μας! Όταν δε γίνεται αυτό αφαιρούμε μια μπαλίτσα και όταν πια έχουν ηρεμήσει τα πράγματα, πάλι συζητάμε! Για εμένα το ποιο σημαντικό είναι να μιλάμε με τα παιδιά μας! Να προσπαθούμε να τα καταλάβουμε, να τα ακούμε! Έτσι, ίσως καταφέρουμε να μειώσουμε αυτά τα ξεσπάσματα και να διατηρήσουμε μια ισορροπία στο σπίτι μας και στη σχέση μας με το παιδί!
Όταν γέννησα τη δεύτερη κόρη μου έμεινα σπίτι μόνη
μου, με ένα νεογέννητο και ένα δίχρονο, που κάθε τρεις και λίγο είχε περίεργα
ξεσπάσματα θυμού και γκρίνιας. Κόντευα να τρελαθώ κι έτσι άρχισα το διάβασμα.
Ανακάλυψα ότι η συμπεριφορά της ήταν εντελώς φυσιολογική για την ηλικία της,
αφού περνούσε τα λεγόμενα terrible twos και είχε αυτά τα ξαφνικά και χωρίς
λόγο ξεσπάσματα. Όλα όσα διαβαζα ήταν εντελώς θεωρητικά, ενώ τα διάφορα
«γιατροσόφια» δεν ταίριαζαν ούτε σε μένα ούτε στο παιδί. Έτσι, μετά από πολλές
δοκιμές και ακόμα περισσότερες δοκιμασίες, διαμόρφωσα ένα δικό μου τρόπο
αντιμετώπισης του ξεσπάσματος, που χωρίζεται σε τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο
είναι η διάγνωση του επερχόμενου ξεσπάσματος εγκαίρως από τη μαμά. Εκείνη τη
στιγμή επιστρατεύουμε την απόσπαση προσοχής π.χ. με κάποιο παιχνίδι,
ένα τραγούδι, το σερβίρισμα του φαγητού μαζί με το παιδί. Αν πιάσει αυτό
ξεφυσάμε νοερά και συνεχίζουμε. Αν όχι περνάμε στο δεύτερο στάδιο. Εδώ είναι η
μεγαλύτερη δυσκολία. Η μαμά εκείνη την ώρα πρέπει να επιστρατεύσει όλη της την
ψυχραιμία, να μη φωνάξει.
Με ήρεμη φωνή εξηγεί στο παιδί γιατί αυτό που θέλει
εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί ή δεν πρέπει να γίνει και ύστερα να του ζητήσει να
ησυχάσει, προτείνοντας ταυτόχρονα και μια εναλλακτική ή μια
ενδιάμεση λύση. Αυτό θα συνεχιστεί για όση ώρα διαρκέσει το ξέσπασμα. Το
σημαντικό είναι η αμετακίνητη στάση της μαμάς σε αυτό το στάδιο. Ιδιαίτερα εάν
πρόκειται για κάποιο θέμα ορίων. Και περνάμε στο τρίτο στάδιο. Έρχεται
όταν το παιδί αρχίζει να δείχνει σημάδια συνδιαλλαγής. Είναι η κατάλληλη στιγμή
να πετύχουμε τη συμφιλίωση, προτείνοντας ξανά κάτι εναλλακτικό που του αρέσει ή
μια λύση ενδιάμεση. Αφού δεχθεί, πάντα μα πάντα είναι απαραίτητη η συζήτηση, να
εξηγήσουμε ξανά, τώρα που μας ακούει , για ποιο λόγο δεν ήταν δυνατό να γίνει
αυτό που ήθελε, ακολουθεί αγκαλιά και φιλί.
Ελένη - Craft with mom
Είμαι η Ελένη, μαμά δυο αγοριών 3 και 1 έτους. Έχω
βιώσει και εγώ τις εκρήξεις θυμού σε μικρό βαθμό βέβαια, με τον πρώτο μου γιο.
Είμαι σίγουρη όμως ότι θα τις καταλάβω για τα καλά με τον δεύτερο! Ζόρικος
βλέπετε! Εγώ θα σας δώσω μια συμβουλή, έναν τρόπο να ηρεμείτε το παιδάκι σας σε
τέτοιες καταστάσεις αλλά κυρίως να συγκρατήσετε τον δικό σας θυμό και να
περάσει η φάση αυτή χωρίς φωνές που μόνο αντίθετα αποτελέσματα φέρνουν.
Αγκαλιάστε το! Ναι! Την ώρα που χτυπιέται στα πατώματα ουρλιάζοντας, την ώρα
που εσείς θέλετε μόνο να εξαφανισθείτε, αρπάξτε το και σφίξτε το στην αγκαλιά
σας, χάιδεψε το, φιλήστε το, βγείτε αγκαλιασμένοι μια βόλτα στο μπαλκόνι, δώστε
του χρόνο να ηρεμήσει πάνω σας. Πιστέψτε με η αγκαλιά είναι κατευναστική και
για το ίδιο σας το παιδί αλλά και για εσάς, διώχνοντας κάθε είδους αρνητική
σκέψη από το μυαλό σας. Κρατάτε πάνω σας ότι πολυτιμότερο έχετε σε αυτόν τον
κόσμο και είστε εσείς που θα του διδάξετε πώς να μάθει να διαχειρίζεται τον
θυμό του. Αφού ηρεμήσει, μια όμορφη κουβεντούλα θα τα λύσει όλα.
Μένια - karkinaki.gr
Έχω 2 παιδιά. Η Νεφέλη μου 4 χρονών και ο Πάρις μου 20
μηνών. Έχω διαβάσει πολλά για τις εκρήξεις θυμού των παιδιών. Έχω συζητήσει
αρκετά για το θέμα με άλλες μαμάδες φίλες που το αντιμετώπισαν. Και πάντα
αναρωτιόμουν τι θα έκανα εγώ αν συνέβαινε με τα δικά μου παιδιά. Τι θα έκανα
στο σπίτι μας, τι θα έκανα αν συνέβαινε σε ένα δημόσιο χώρο. Σε δημόσιο χώρο
δεν μας έχει συμβεί ακόμη… στο σπίτι μας όμως και η Νεφέλη και ο Πάρις, τις
παθαίνουν τις «κρίσεις» τους. Ευτυχώς όχι τόσο σύχνα και τόσο έντονα ώστε
να πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με τη βοήθεια ειδικού. Σε δημόσιο χώρο, αυτό
που θα έκανα πάντως είναι να πάμε κάπου ήσυχα, σε μια τουαλέτα ίσως και να
ηρεμήσουμε εκεί!!! Το μόνο που κάνω λοιπόν είναι να τους αφήσω να ξεσπάσουν. Να
εκφράσουν αυτό που νιώθουν. Θα επέμβω μόνο αν δω ότι μπορεί και να πληγωθούν,
όπως το να χτυπάνε το κεφάλι τους στο πάτωμα ή να δαγκώνουν (το έχω ακούσει κι
αυτό). Τους αφήνω να κλάψουν, να ουρλιάξουν, να φωνάξουν... κάνω ησυχία,
προσπαθώ να τους πάω στο πιο ήσυχο δωμάτιο. Τους παίρνω αγκαλιά και τους λέω
ήρεμα, σχεδόν ψιθυρίζοντας, ότι η μαμά είναι εδώ. Τραγουδάω και
κουνιόμαστε ρυθμικά. Η Νεφέλη, που συνεννοούμαστε πολύ καλά, μερικές φορές μου
ζητάει να την αφήσω να ηρεμήσει. Στον πιο μικρό, απλά τον αφήνω να πέσει κάτω
(πέφτει κάτω στο πάτωμα) και να κλάψει, μέχρι να του περάσει και να καταλάβει
ότι δε θα γίνει το δικό του.
Και μετά η μαμά παίρνει μια χαρτοσακούλα και βαθιές
ανάσες..1,2,3,4,5…….
Όταν είμαστε στο σπίτι και μια κρίση θυμού είναι σε
εξέλιξη το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι πρέπει να φανώ ψύχραιμη. Αποσπώ την
προσοχή της πέντε ετών κόρης μου σε κάτι άλλο. Προτείνω να διαβάσουμε ένα
παραμύθι ή να πάμε μια βόλτα. Όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο τα πράγματα είναι
λίγο πιο περίπλοκα. Συχνά ένα ξέσπασμα θυμού συμβαίνει όταν είμαστε στο μάρκετ
και ζητά επίμονα να αγοράσει κάτι εντελώς περιττό. Δεν υποχωρώ, εξηγώ ότι αυτό
δεν είναι κάτι που χρειαζόμαστε, αφού δεν το έχουμε συμπεριλάβει στη λίστα με
τα ψώνια. Πρέπει να φανώ σταθερή και συνεπής στην απόφασή μου. Μια άλλη
περίπτωση που θυμώνει ανεξέλεγκτα είναι όταν προσπαθεί να κάνει μια δουλειά,
όπως να φορέσει τα παπούτσια της ή να πλύνει τα χέρια της. Φωνάζει “δεν μπορώ”
και παραιτείται της προσπάθειας να ολοκληρώσει αυτό που της ζήτησα. Εκεί δεν
σπεύδω να την βοηθήσω και να την υπερπροστατεύσω. Της θυμίζω οτι μπορεί να τα
καταφέρει, όπως το έχει ήδη κάνει παλαιότερα. Σε κάθε περίπτωση απαντάμε με
ηρεμία και δείχνουμε καθησυχαστικοί. Δεν βάζουμε τις φωνές, καθώς αυτός ο
τρόπος επικοινωνίας γίνεται παράδειγμα που τα παιδιά θα μιμηθούν. Μεγαλώνοντας
δύο παιδιά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι κρίσεις θυμού στόχο έχουν την
προσοχή μας. Κάθε φορά που ένα παιδί κλαίει χωρίς λόγο και παραφέρεται, παίρνουμε
το μήνυμα ότι χρειάζεται περισσότερο από τον χρόνο μας. Φροντίζουμε γι'αυτό να
αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο στο παιδί στη διάρκεια της ημέρας.
Η δικιά μου φιλοσοφία περί τάντρουμς είναι στην ουσία
απλή : παίρνω ως δεδομένο ότι τα τάντρουμς ΔΕΝ υπάρχουν ! Οι εκρήξεις αυτές
συμβαίνουν πάντα γιατί το παιδί μας κάτι χρειάζεται . Αυτό μπορεί να είναι ότι
είναι κουρασμένο, πεινασμένο, να θέλει προσοχή, να θύμωσε με κάτι που συνέβη
μέσα στη μέρα, συναισθήματα δηλαδή που όλοι έχουμε, αλλά ένα παιδάκι 2 ετών δε
μπορεί να διαχειριστεί και να εκφράσει! Άρα το τάντρουμ είναι ένα είδος
έκφρασης ανάγκης το οποίο γίνεται με το πιο παράδοξο τρόπο. Είχα λοιπόν μια
σκέψη που με βοήθησε πολύ να το δω και λίγο διασκεδαστικά ….σκεφτείτε ότι η
έκρηξη αυτή είναι σαν να φωνάζει το παιδί «Βοήθεια μαμα! Δεν είμαι καλά» ….τι
κάνουμε εμείς; Βάζουμε τη στολή της σουπερ ηρωίδας μαμάς και τρέχουμε να το
βοηθήσουμε, κατεβαίνουμε στο επίπεδο του, φυσικά δείχνουμε ότι κατανοούμε το
συναίσθημα του, δίνουμε αγκαλιά και συμπαράσταση! Ακόμα και για κάτι που στην
ουσία εμείς δε το αφήσαμε να κάνει. Αν προσωπικά βλέπω ότι τα τάντρουμς είναι
συχνά με ένταση και διάρκεια τότε το ψάχνω βαθύτερα να δω τι πραγματικά του
λείπει! Πάντα βρίσκω αυτό το κάτι. ΠΑΝΤΑ!! Απλά θέλει προσοχή και ψυχραιμία για
να μη κάνουμε εμείς τάντρουμ την ώρα που μας έχει ανάγκη το παιδί μας!
Από τότε που έγινα μαμά αγωνιώ κυριολεκτικά να φερθώ
όπως θα έπρεπε σε κάθε περίσταση και να γίνω αυτό που λένε σωστή μητέρα. Μία
από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της μητρότητας θεωρώ ότι είναι οι εκρήξεις θυμού
που συναντάμε στο δρόμο μας, Ο δικός μου τρόπος δε πετυχαίνει πάντα, αλλά
φαίνεται να δουλεύει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο, εκτός από το να υποχωρήσω στο
θελημά τους. Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Κάθε φορά που ο μεγάλος μου
αρχίζει να θυμώνει και να αντιδρά, πριν ακόμη το ξεσπασμα γίνει σοβαρό, χρησιμοποιώ
αστεία για να ηρεμήσει. Όταν ακούω ένα «δε σ’αγαπώ» του λέω πόσο πολύ τον αγαπώ
εγώ. Όταν φωνάζει γιατί επιμένει να δει κατι συγκεκριμένο στη τηλεοραση σε
ακατάλληλη ώρα, του απαντώ με ψυχραιμία ότι θα το δει καποια άλλη στιγμή. Ο
αντιπερισπασμός είναι ενας καλός τρόπος για να ξεχαστεί και όταν το θυμηθεί,
αυτό που του έχει τραβήξει την προσοχή θα έχει απαλύνει το μεγεθος του θυμού.
Το ίδιο ισχύει και για τον μικρό αλλά με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, μια και
δεν αποσπάται ευκολα, είναι πολύ επίμονος. Προσπαθώ να του προσελκύω τη προσοχή
σε κάτι που τον ενδιαφέρει, αλλά όχι κάτι υλικό. Εάν εντέλει δεν τα καταφερω
και η στάση του είναι ιδιαίτερα αντιδραστική σε σημείο να διακινδυνεύει την
ασφάλεια του (τον κυνηγώ στους δρόμους για παράδειγμα γιατί αρνείται να μου
δώσει το χέρι του) τον πιάνω σταθερά από το χέρι, ή τον παίρνω αγκαλιά και του
λέω ότι θα περάσει λίγος καιρος εως την επόμενη βόλτα ή κατι ανάλογο που του
αρέσει ιδιαίτερα.Τι άλλο να κάνω;
Μαρία - Μάνα μανούλα μαμά
Από τα παιδιά μου παράπονο δεν έχω, μέχρι στιγμής έχω
σταθεί τυχερή. Ο Δημήτρης σε γενικές γραμμές είναι ένα παιδί πολύ συνεργάσιμο,
που αν του εξηγήσεις με σαφήνεια τί θέλεις, δεν δημιουργεί θέματα και ο Ραφαήλ
συνήθως ακολουθεί τα βήματα του αδερφού του. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν
περάσαμε δυσκολίες. Όταν ήταν γύρω στα τρία ο Δημήτρης, υπήρχε ένα διάστημα που
όταν γυρίζαμε από τον παιδικό σταθμό, άρχιζε να γκρινιάζει, έπεφτε στο πάτωμα,
χτυπιόταν, φώναζε... Πάντα το μεσημέρι, γύρω στην ώρα κοινής ησυχίας και
χρειαζόταν από μισή ως μία ώρα ώσπου να ηρεμήσει. Ως νέα ακόμη μαμά δεν ήξερα
τι να κάνω. Τα πρώτα βήματα ήταν να μιλήσω με την παιδοψυχολόγο στον παιδικό
σταθμό, να παρακολουθήσω κάποιες συναντήσεις μαζί με άλλους γονείς και να
αρχίσω να ακούω προσεκτικότερα το παιδί μου. Η βοήθεια ήταν σωτήρια.
Αποδείχθηκε πως ήταν τόσο απλό! Οι σημαντικότερες λέξεις που έμαθα ήταν : “Σε
καταλαβαίνω, καταλαβαίνω πώς νιώθεις, έχεις δίκιο που
θυμώνεις/ενοχλείσαι/αντιδράς” (ανάλογα του τί κάνουν). Συνδυασμένες αυτές οι
λίγες λέξεις με μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, έκαναν θαύματα! Οι εξάρσεις
σταμάτησαν, το παιδί μου άρχισε να αναγνωρίζει πώς ένιωθε κάθε φορά και να
προσπαθεί να το επικοινωνήσει. Σε παρόμοια φάση είμαστε τώρα και με το μικρούλη
μας, που ευτυχώς δεν περνάει εξάρσεις, αλλά όταν αρχίζει το κλάμα νευριάζει και
φωνάζει. Είναι όμως μόλις δύο ετών, έχουμε δρόμο (ευτυχώς ήδη περπατημένο)
μπροστά μας… Ως ένα γενικό πρότυπο, τηρώ τη μέθοδο HALT – δηλαδή, αν το παιδί
έχει έντονη συμπεριφορά, ελέγχω πρώτα τα βασικά. Αν πεινάει (hungry), αν είναι
θυμωμένο (angry), αν του λείπει αγκαλιά και χαδάκια (lonely), ή αν απλώς είναι
κουρασμένο (tired). Σχεδόν πάντα είναι κάτι από αυτά! Δοκιμάστε τη και θα με
θυμηθείτε!!!
Μάγδα - Κάθε μέρα γονείς
Κι όσο για μένα; Τα παιδιά μου δεν είχαν ποτέ έντονα
ξεσπασματα θυμού. Μάθαμε από νωρίς να συζητάμε και αν αισθανόμαστε έντονα την
επιθυμία να ξεσπάσουμε, χτυπάμε ένα μαξιλάρι. Νομίζω πως καθοριστικό ρόλο
στο πώς αντιδρούν όταν θυμώνουν, έχει παίξει και το ότι δεν αποδέχομαι ότι τα
παιδιά απλώς θυμώνουν και πεισμώνουν, απλώς ξεσπούν χωρίς λόγο γιατί είναι
χαρακτηριστικό της ηλικίας τους. Πίσω από τις πράξεις, τις αντιδράσεις,
κρύβεται πάντα μια αιτία. Η αποδοχή αυτού και μόνο είναι αρκετή για να τα κάνει
να αισθανθούν ότι είμαι δίπλα τους, τα καταλαβαίνω, αποδέχομαι τον τρόπο που
εκφράζουν αυτό που νιώθουν, παίρνω τα συναισθήματά τους στα σοβαρά, δεν
περιμένω να κάνουν ή να εκφραστούν μόνο με τον τρόπο που αρέσει σε εμένα. Αμέριστη
υπομονή και συμπαράσταση, ότι θα ήθελα δηλαδή να μου προσφέρουν κι εμένα όταν
δεν είμαι στα καλά μου. Δεν τα καταφέρνω όμως πάντα... Και στην αρχή
βασανιζόμουν για αυτό. Τώρα προσπαθώ να αναγνωρίζω την λάθος συμπεριφορά μου,
να βάζω τον εαυτό μου στην θέση τους, να μην φορτώνομαι απλώς ενοχές, αλλά να
προσπαθώ να βελτιωθώ. Θέλει δουλειά, είναι δύσκολο.. Αλλά κάθε φορά που κάνω
ένα θετικό βήμα προς τα παιδιά, αυτά κάνουν δύο προς εμένα. Και αυτό με κάνει
να προσπαθώ ακόμη περισσότερο.
Πηγή: http://kathemeragoneis.blogspot.gr/2014/07/8.html
