"...Η ιστορία μας έχει ως εξής, τα πάντα στο σπίτι μας είναι πολύ τακτοποιημένα. Αυτό συμβαίνει γιατί εγώ σαν χαρακτήρας έχω ένα θεματάκι με την τάξη, προσπαθώ όμως να μην καταπιέζω τους συγκατοίκους μου δηλαδή τον άντρα μου κ την 7 χρονών κόρη μας. Φέτος η Μυρτώ ξεκίνησε το δημοτικό κ έτσι στο δωμάτιό της μπήκε γραφείο. Της εξήγησα από την αρχή της σχολικής χρονιάς πως το γραφείο που θα γράφει κ θα διαβάζει χρειάζεται να είναι καθαρό κ τακτοποιημένο. Βέβαια θα μπορεί να κάνει κ άλλα πράγματα (ζωγραφική κλπ) αλλά όταν θα κάθετε να διαβάσει να μην χρειάζεται να το ''αδειάσει'' ή να έχει πράγματα που μπορεί να της αποσπούν την προσοχή. Γύρω στις απόκριες κ αφού είχαν προηγηθεί λίγες παρατηρήσεις, ήρθε η έκρηξη! Κάπου στην αρχή της εβδομάδας βλέπω το γραφείο χάλια, φώναξα λίγο κ της είπα πως δε θα πάει στο πάρτυ που είχε το Σάββατο καθώς κ πως δε θα ερχόντουσαν ή δε θα πήγαινε για παιχνίδι με τις φίλες της. Στενοχωρήθηκε αρκετά, μάζεψε το γραφείο κ υποσχέθηκε πως δεν θα το ξανακάνει. Την Κυριακή το πρωί μπαίνω στο δωμάτιο και τι να δω,το γραφείο σε πολύ χειρότερη κατάσταση από την προηγούμενη μέρα! Εκεί θόλωσα, άρχισα να φωνάζω σχεδόν υστερικά, άνοιξα το παράθυρο κ πέταξα από κάτω στον κήπο ότι είχε πάνω: μολυβοθήκη, μαρκαδόρους, ζωγραφιές, άλμπουμ με συλλογή αυτοκόλλητων, τσάντα... Με το που γίνεται αυτό, παγώνω κ πάω πίσω στο χρόνο, το ίδιο πράγμα μου είχε κάνει ο μπαμπάς μου, όχι για τον ίδιο λόγο βέβαια. Το παιδί μου να κλαίει... τραγικό, οι τύψεις που ένιωσα κ νιώθω ακόμη κ σήμερα..."
Ως ψυχολόγος, και κυρίως ως μαμά, γνωρίζω ότι είναι πολύ εύκολο να θυμώσεις με τα παιδιά σου. Συνήθως θυμώνουμε όταν είμαστε κουρασμένοι ή αγχωμένοι, ή όταν πρέπει να τα προφυλάξουμε από κινδύνους ή να τους δώσουμε κάποιο μάθημα ζωής. Ο γονιός ορισμένες φορές, νιώθει στη συνέχεια ότι υπερέβαλε και καταβάλλεται από τύψεις.
Είναι πράγματι «καταστροφικό» για το παιδί κάποιο ξέσπασμα μας;;;;;
Ο γονέας είναι άνθρωπος με αδυναμίες και το παιδί μαθαίνει να επιβιώνει και σε καταστάσεις που θα συναντήσει και εκτός σπιτιού. Όπως, τον θυμό των άλλων, ότι δεν μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα με τα θέλω του, την μετά το θυμό εξομάλυνση που είναι λυτρωτική και γενικά να γνωρίσει την ανθρώπινη πλευρά της μαμάς και του μπαμπά κάτι που θεωρώ σημαντικό για την ενηλικίωση του. Πολλές φορές ο θυμός μπορεί να προφυλάξει από κινδύνους αλλά και να περάσει μήνυμα ζωής στο παιδί.
Αρκεί επαναλαμβάνω να είναι μεμονωμένα, μικρής έντασης, να έχουν ουσία και στη συνέχεια να επέρχεται η εξομάλυνση.... αρκεί ωστόσο και το παιδί να γνωρίζει ότι "όσο και να θυμώσει η μαμά ξέρω ότι με αγαπάει!" :)
Ως ψυχολόγος, και κυρίως ως μαμά, γνωρίζω ότι είναι πολύ εύκολο να θυμώσεις με τα παιδιά σου. Συνήθως θυμώνουμε όταν είμαστε κουρασμένοι ή αγχωμένοι, ή όταν πρέπει να τα προφυλάξουμε από κινδύνους ή να τους δώσουμε κάποιο μάθημα ζωής. Ο γονιός ορισμένες φορές, νιώθει στη συνέχεια ότι υπερέβαλε και καταβάλλεται από τύψεις.
Είναι πράγματι «καταστροφικό» για το παιδί κάποιο ξέσπασμα μας;;;;;
Τα μόνιμα ξεσπάσματα θυμού του γονέα μπορεί πράγματι να οδηγήσουν σε μακροχρόνιο άγχος. Το παιδί ζει σε ένα στρεσογόνο περιβάλλον που δεν έχει παρά να του προσφέρει κακή σχέση με τους γονείς και συναισθηματική ανασφάλεια.
Τι γίνεται όμως με τα μεμονωμένα περιστατικά;;; Παρά το γεγονός ότι σε κανένα παιδί δεν αρέσει όταν ένας γονέας είναι θυμωμένος, ένα μεμονωμένο ξέσπασμα δεν παράγει μια δύσκολη σχέση. Είναι μόνο όταν ένας γονέας χρησιμοποιεί κατ'επανάληψη θυμό για να επιβάλλει τη γνώμη του.Αρκεί επαναλαμβάνω να είναι μεμονωμένα, μικρής έντασης, να έχουν ουσία και στη συνέχεια να επέρχεται η εξομάλυνση.... αρκεί ωστόσο και το παιδί να γνωρίζει ότι "όσο και να θυμώσει η μαμά ξέρω ότι με αγαπάει!" :)
*ευχαριστώ την πολύ πολύ... αγαπημένη μου φίλη Χρυσάνθη που μοιράστηκε με μένα το άγχος της και δέχτηκε να δημοσιευθεί η ιστορία της.... ♥