Μηνιαίες δωρεάν συναντήσεις για γονείς πρόωρων

Φοράω την πράσινη φόρμα. Έχω προαίσθημα. Πλένω τα χέρια μου. Χτυπάει το κινητό του. Βγαίνει από το δωμάτιο απολύμανσης. Σκουπίζω τα χέρια μου. Τα απολυμαίνω με το αντισηπτικό. Βγαίνω από το δωμάτιο απολύμανσης. Τον βλέπω να με πλησιάζει. Σκυφτό κεφάλι. Θα τη χειρουργήσουν τώρα. Εκτάκτως. Τον ακούω σαν έξω από μένα. Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου. Γι’ αυτό κάθομαι. Τώρα την παίρνουν. Περάστε να τη δείτε. Όχι, δεν προλαβαίνετε. Γυρίζω το κεφάλι. Να, εκεί. Ένα μικρό φορείο μεταφέρει ένα λιλιπούτειο πλάσμα χωμένο σε ροζ κουβέρτα. Είναι απίστευτο πόσο πιο μικρή δείχνει εκτός θερμοκοιτίδας. Το φορείο τρέχει. Τρέχω κι εγώ. Μου την αρπάζουν ξανά. Αυτή τη φορά μπροστά από τα μάτια μου. Για να ζήσει. Να πάω μαζί της; Όχι. Να περάσετε από το γραφείο του τάδε να υπογράψετε για την εγχείριση. Ο χρόνος σταματάει. Οι κινήσεις των ανθρώπων γύρω μου κοκαλώνουν. Τώρα μπορώ να καταρρεύσω. Αλλά βρίσκω την αγκαλιά της. Και πέφτω μέσα. Και κλαίω. Και εκείνη μου λέει: «Θα πάνε όλα καλά. Τα καταφέρνουν πάντα. Και ο δικός μου χειρουργήθηκε και αύριο τον παίρνω σπίτι. Κι εγώ έτσι ήμουν. Σε νιώθω. Όμως θα πάνε όλα καλά. Θα δεις». Και με κρατάει σφιχτά. Και τώρα κλαίω πιο πολύ. Δεν την ξέρω, αλλά είναι η μόνη που χρειάζομαι. Μια άλλη μαμά στην εντατική. Δεν ξέρω πόση ώρα πήρε στο γύρω περιβάλλον για να αρχίσει να κινείται πάλι. Λίγα λεπτά μάλλον. Όσα μου πήρε και μένα να σταθώ απέναντι σε αυτή τη μαμά και να την κοιτάξω. Βγάζω την ποδιά. Ανοίγω την πόρτα της εντατικής. Και ξεκινάω για την καρδιοχειρουργική. Δεν την ξαναείδα. Ήταν η μόνη που χρειάστηκα. Και την ευγνωμονώ που βρέθηκε εκεί, την ώρα που την έπαιρναν για δεύτερη φορά μακριά μου και ο κόσμος μου σταμάτησε.  

Προσεχώς επίσης στην Αθήνα θα οργανωθούν δωρεάν ομαδικές συναντήσεις με ψυχολόγο για όσους νιώθουν έτοιμοι να μιλήσουν ανοιχτά για το τραύμα της προωρότητας και να ενταχθούν σε μια συγκεκριμένη ομάδα που ο ένας θα ξέρει τον άλλο (θα σας ενημερώσω σύντομα).