Πόσο δύσκολο είναι να απεγκλωβιστούμε από το άγχος της σύγκρισης;;; πόσο δύσκολο είναι να σταματήσουμε να βλέπουμε τι κάνουνε τα παιδιά των γύρω, από το να ζούμε την κάθε στιγμή του δικού μας παιδιού;;; τι σημασία έχει αν το συνομίληκο παιδάκι της συναδέλφου μίλησε ή περπάτησε πιο γρηγορα από το δικό μας; πόσο διαφορετικό κάνει το παιδάκι μας το ότι έμαθε να λέει τραγουδάκια πριν κλείσει καν τα 2 του χρόνια;;;; Όλα αυτά είναι άγχη γονέων που μου μεταφέρονται καθημερινά μέσω μηνυμάτων.
Οι ειδικοί πολλες φορές μπαίνουν στη παγίδα να ερμηνεύουν συμπεριφορές μέσα από στατιστικές έρευνες. "το παιδι σας θα πρέπει να λέει 50 λέξεις μέχρι 24 μηνών", "η κόρη σας θα έπρεπε ήδη να στέκεται όρθια στον μήνα που βρίσκεται"........ Και η παγίδα αυτή ξεκινάει δυστυχώς από τον προγεννητικό έλεγχο. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της κύησης μία παρεκλίνουσα μέτρηση πολύ εύκολα θα ερμηνευτεί ως πρόβλημα.
Δεν αμφισβητώ την αξία της στατιστικής ούτε την επιστημονικότητα συναδέλφων και μη. Απλά πιστεύω στην μοναδικότητα του καθενός μας και στην ενίσχυση των δυνατοτήτων όλων.
Γνωρίζω παιδάκι που μίλησε 3+ χρονών κι όμως τώρα θεωρείται χαρισματικό παιδάκι. Γνωρίζω παιδάκια που είχαν φοβίες και τώρα ζουνε μία φυσιολογική εφηβεία. Οπως γνωρίζω και νηπιάκια που κάνουν φυσιοθεραπείες για ενίσχυση της κινητικότητας τους και δε θα ξαφνιαστώ αν στο μέλλον ακούσω ότι βγήκαν πρώτα σε αγώνα δρόμου.
Και κυρίως γνωρίσαμε πολλοί από μας πρόσφατα (κι αν όχι αναζητήστε το στο ίντερνετ) την περίπτωση του κυρίου με σύνδρομο Down ο οποίος αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο!
Και πριν καταλήξω θα ήθελα να αφιερώσετε λίγο χρόνο για την παρακάτω εξαιρετική ταινιούλα:
Μπορεί να δώσετε όποιο νόημα θέλετε στην παραπάνω ταινία. θα δώσω το δικό μου: Ακόμη κι αν κάποιος χρειάζεται να δώσει μάχες γιατί η ζωή του ξεκίνησε με "ZERO" ευκαιρίες, μπορεί κάλλιστα μια μέρα "να δημιουργήσει κάτι μαγικό!"
Όλοι γεννιόμαστε με δυνατότητες στο άπειρο :)
