Πω πω!!! Αναγνώρισα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό το κείμενο! Και η αλήθεια είναι ότι πριν φωνάξω προσπαθώ να εφαρμόσω τα περισσότερα από τα παραπάνω! Φυσικά δεν τα καταφέρνω πάντα αλλά νομίζω είμαι σε καλό δρόμο!

Eίναι λίγοι οι γονείς που μπορούν κ δεν φωνάζουν .. πολυ λίγοι.. κ εμένα δεν μου αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ να φωνάζω μα όμως κάποιες φορές το κάνω..
Τους τελευταίους μήνες έχω υοθετήσει κάτι καινούριο.. όταν ο μικρός μου πριγκιπας με νευριάζει απλά του λέω "΄τωρα είμαι πολύ θυμωμένη" . Αυτό τα λέει όλα.. ξέρει πως όταν του πώ έτσι, είμαι πραγματικά πολύ θυμωμένη σχεδόν στα όρια μου. Κ έτσι σταματά όλα λήγουν ήρεμα κ ωραία.. νίωθω μια απιστευτη ικανοποιηση μετά απο λίγο όταν έχώ ηρεμήσει κ καταφερα να το ξεπεράσω χωρίς να του βάλω τις φωνές. Δυστηχώς σαφώς υπάρχουν κ οι φορές που δεν θα κρατηθώ κ θα φωνάξω.. αυτές όμως ευτυχώς είναι πλέον πολύ λίγες..
Δεν υπάρχει πιο ομορφο πράγμα απο το παιδί μας.. είναι η ζωη μας ΟΛΗ.. μόνο αγάπη θέλουν .. κ αν κάνουν κάτι λάθος ας μην τα μαλλώνουμε.. ούτε εκείνα θέλουν να το κάνουν αυτό.. είναι κάποιο τερταμόριο του εγκεφάλου τους που ακόμα δεν έχει αναπτυχθεί.. ας κάνουμε υπομονή.. κ πολύ συζήτηση.. ο χρόνος θα μας ανταμείψει... Ράνια

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον αυτό άρθρο!

Αληθινό και σωστό το κείμενο Γιούλη. Και ναι, συνήθως οι αιτίες που φωνάζουμε στα παιδιά μας ειναι άλλες και όχι εκείνα. Απωθημένα, καταπίεση, νεύρα, κλπ.
Από τις τεχνικές που μας προτείνεις, προσωπικά υιοθετώ εκείνη με την εκτόνωση σε καθαριότητα και αυτή με την εξέφραση των συναισθημάτων στα παιδιά. Τους λεω δλδ πως είμαι θυμωμένη με αυτό που έκαναν και πραγματικα εχω διαπιστώσει πως το καταλαβαίνουν. Βέβαια αυτό έχει και σχέση με την ηλικία. Τα δικά μου είναι μεγάλα, 8 και 9 ετων.
Θα μπω να διαβασω και για την ομαδα που μας αναφέρεις.
Σ'ευχαριστούμε πολύ:)

ΥΓ Σ'ευχαριστώ για το πολύ όμορφο σχόλιό σου στο μπλογκ μου. Το λάτρεψα! Δεν έχω απαντήσει ακόμα αλλά θα το κάνω άμεσα:)