Παιδί μου, φοβάμαι...
11:35 π.μ.
... γράφει η Καίτη Μιχαλοπούλου από το
blog "οι παραμυθένιες"...
Συζητούσα με φίλες μου μαμάδες για τα παιδιά και πως άλλαξε η ζωή μας με
τον ερχομό τους. Αυτή τη φορά, όμως, μιλήσαμε για κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό
και όχι για το πόσο τρώνε, αν κοιμούνται, τα κατορθώματα τους και όλα όσα
συζητάμε όταν συναντιόμαστε. Πάντα ένα κομμάτι των συζητήσεων μας ανήκει στα
παιδιά.
Μιλήσαμε για τους φόβους μας. Αυτούς που δεν είχαμε πριν αποκτήσουμε παιδιά
και που ούτε φανταζόμασταν ότι θα έχουμε με τον ερχομό των παιδιών μας. Και ενώ
καταλαβαίνουμε ότι μερικές φορές είναι «παράλογοι» οι φόβοι μας, είναι εκεί,
όμως, υποσυνείδητα να μας τριβελίζουν το μυαλό.
Φόβος Νο 1: Οι αρρώστιες. Να μην αρρωστήσουμε (και δεν εννοώ μια απλή ιωσούλα), να
είμαστε γερές για να καταφέρουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Κάποιες
μαμάδες κάνουν ετήσιο τσεκ απ, άλλες προσέχουν τη διατροφή τους, άλλες
γυμνάζονται. Όλες μα όλες ευχόμαστε να είμαστε γερές.
Φόβος Νο 2: Να μην αρρωστήσουν ή χτυπήσουν τα παιδιά μας. Πόσες φορές δεν έχουμε
φωνάξει στις κούνιες ή στο παιχνίδι τους «Πρόσεξε». Πόσες φορές δεν
λειτουργούμε σαν μέντιουμ και τρέχουμε να προλάβουμε τυχόν τραυματισμούς.
Φόβος Νο 3: Να ταξιδέψουν με αεροπλάνο, με μετρό ή να μπουν σε αυτοκίνητο κάποιου που
δεν ξέρουν πως οδηγεί. Ναι και, όμως, υπάρχει και αυτή η φοβία. Μα πως; Αν έχει
έρθει η ώρα του πιλότου πως θα κατέβω; η κλασική ατάκα ελληνικής ταινίας, δεν
μπορεί κάποιος γονιός το σκέφτηκε.
Φόβος Νο 4: Ότι δεν θα μπορέσουν να δώσουν τη μόρφωση ή τα εφόδια που θα ήθελαν στα
παιδιά τους.
Φόβος Νο 5: Όχι πια ριψοκίνδυνα σπορ ή χόμπι.
Φόβος Νο 6: Δεν είναι η «καλή» και «σούπερ» μαμά. Το παιδί της γνωστής μου έκοψε τη
πιπίλα, τη πάνα, το μπιμπερό νωρίτερα από το δικό μου. Οι συγκρίσεις με άλλες
μαμάδες ή τα όσα γράφονται στα βιβλία για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών
μπορούν να γίνουν αγχωτικά για κάποιες μαμάδες.
Φόβος Νο 7: Δεν θα καταφέρνουν να είναι το ίδιο καλές στην εργασία τους όπως παλιά και
η καριέρα πάει περίπατο.
Φόβος Νο 1.000.000…………..
Είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχουν μόνο αυτές οι φοβίες ή ανησυχίες που
περιέγραψα. Και μην νομίσετε ότι μιλάω για το φόβο που σε εγκλωβίζει
και δεν σε αφήνει να πας παρακάτω. Μιλάω για τους φόβους ή ανησυχίες που έχουν
οι μαμάδες και λειτουργούν σαν μηχανισμούς προστατευτικού χαρακτήρα. Που
λειτουργούν σαν μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να
απαιτείται συνειδητή σκέψη. Ο κίνδυνος έρχεται ταχύτερα όταν
περιφρονείται, σύμφωνα με τον Ευριπίδη.
Εσείς για τι φοβάστε ή ανησυχείτε; Και ας θυμόμαστε και αυτό που είπε ο Σω
Μπερνάρ,θάρρος είναι η τέχνη του να φοβάσαι χωρίς να το δείχνεις!!
πηγή:http://oiparamythenies.blogspot.gr/2014/07/blog-post_8.html
6 σχόλια
μπορώ να σκεφτώ άπειρες..
ΑπάντησηΔιαγραφήπολλές από αυτές με τρομοκρατούν.
Μην πεθάνω και τί θα απογίνει όσο η Δώρα είναι μικρή, μην μου την αρπάξει.πειράξει κάποιος, μην μπεί κλέφτης στο σπίτι και είμαι μόνη μου με το παιδί, μην πάθει κάτι και δεν έχω τρόπο να πάω στο νοσοκομείο, μην πάθει κάτι και δεν ξέρω/δεν έχω διαβάσει πώς να το αντιμετωπίσω...
μπορώ να γράφω με τις ώρες..
η καρδιά μου σφίγγεται όσο τα σκέφτομαι..
Από φόβους άλλο τίποτα...στροφή 180 μοίρες απ'οταν γέννησα και αναρωτιέμαι όταν μεγαλώσουν και φύγουν από δίπλα μου πόσο θα με τρώει ο φόβος κι η αγωνία να είναι καλά. Τώρα καταλαβαίνω την μάνα! Α ρε μάνα τι τράβηξες κι εσύ! Και τι θα τραβήξω κι εγώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αλήθεια ότι εχω πολλούς φόβους απ' όταν εγινα μαμά αλλά κυρίως οταν είμαι με τα παιδια. Δεν εχω προβλημα με τα μεταφορικά μέσα για παραδειγμα αν εκεινα δεν είναι μέσα. Ουτε με πειράζει αν αρρωστήσω αλλά για τα παιδιά τρεμω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσα να σας εκμυστηρευτώ πολλούς από τους φόβους μου, που πάνω κάτω μοιάζουν με αυτούς άλλων μαμάδων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάμαι μην πέσουν και χτυπήσουν σοβαρά, μην αρρωστήσουν επίσης!
Φοβάμαι μην τα αρπάξει κανείς από κάπου και δεν το καταλάβω.
Φοβάμαι μήπως αύριο-μεθαύριο, παρασυρθούν και διαλέξουν το λάθος δρόμο να πορευτούν στη ζωή τους!
Φοβάμαι για την ημέρα που δεν θα βρίσκομαι πλάι τους...
Φοβάμαι τους πολλούς κινδύνους που θα αντιμετωπίσουν εκεί έξω...φοβάμαι τόσα πολλά!
Προσπαθώ όμως να μην τους το δείχνω, διότι δεν θα ήθελα να μεγαλώσουν με φόβο και τρόμο για όλα. Θα ήθελα να μπορέσω να τους περάσω το αίσθημα του φόβου με απαλό και κατανοητό τρόπο, ώστε να ζήσουν φυσικά, ελεύθερα και ανεξάρτητα με θάρρος και τόλμη! Αυτά... φιλάκια
Δεν είναι κακό να έχουμε φόβους. Μας κάνει πιο προσεκτικές και προφυλάσσει τα παιδιά μας από πολλούς κινδύνους.Αρκεί να μη μας καταβάλουν οι φόβοι! κι εμένα η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές με καταβάλουν! :) ευχαριστω για τα σχόλια σας ♥
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν κάνω παιδια, δεν φοβόμουν τίποτα. Τωρα φοβαμαι μην παθω τιποτα και τι θα γινουν που ειναι μικρες μου και μην παθουν κάτι οι ιδιες. Συμφωνω οτι δεν ειναι κακό να φοβάσαι αλλα δεν πρεπει να το δειχνουμε και κυριως οι φοβοι μας να μην ειναι σε τετοιο βαθμό που να καταστρεφουν τη ζωη μας και τη ψυχικη μας ηρεμία και υγεία.. Το κειμενο μου αγγιζει μια ευαισθητη χορδη των μαμάδων και μπαμπάδων (γιατι και αυτοι φοβουνται). Ευχαριστω για τη φιλοξενία τη Γιούλη (Ψυχολογια Παιδιου) και σας ευχαριστω και εσας για τα σχολια!! Καίτη oiparamythenies
ΑπάντησηΔιαγραφή