Μωράκια στην εντατική!
1:11 μ.μ.
 |
| via http://www.prematurebaby.ie |
Και ήρθε η ώρα της γέννας. Και ενώ η προετοιμασία είχε γίνει κάπως, ξαφνικά έρχεσαι να μάθεις άγνωστες λέξεις : μονάδα νεογνών, μετάγγιση αίματος, τραχειοτομή, σίτιση από τη μύτη…… Κι ενώ το μωρό βρίσκεται σε ένα ασφαλές περιβάλλον στην κοιλίτσα της μάμας, ξαφνικά διασωληνώνεται, δέχεται τρυπήματα και ζει σε ένα περιβάλλον άχρωμο, χωρίς χαμόγελο, χωρίς ζεστασιά, με μόνιμο φωτισμό και με αρκετό θόρυβο- είτε από τα μηχανήματα είτε από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Και ναι, προέχει το να σωθεί η ζωή του μωρού, γιατί όμως το ψυχολογικό αγνοείται ως σημαντικό –αν όχι το σημαντικότερο- κομμάτι της ζωής μιας ανθρώπινης ύπαρξης;;;;;
Δεν ξέρω αν είναι έλλειψη βασικής εκπαίδευσης του προσωπικού των μονάδων εντατικής θεραπείας αναφορικά με βασικές συμπεριφορές με ουσιαστικό αντίκτυπο στην μετέπειτα ζωή του μωρού ή απλά αδιαφορία ή ακολουθώ κάποιους άγραφους κανόνες του νοσηλευτικού ιδρύματος. Ωστόσο η παντελής ενημέρωση των γονέων για αυτό που ζουν αλλά και η παντελής έλλειψη στήριξης είναι δυστυχώς τριτοκοσμικό φαινόμενο κι εμείς το ζούμε.
Πόσοι γνωρίζουν ότι το άγγιγμα είναι σημαντικό για νεογνά που γεννήθηκαν μετά την 30η εβδομάδα ενώ πριν από αυτή αποτελεί στρεσογονο παράγοντα και θέλει προσοχή;;; Πόσο εφαρμόζεται στην Ελλάδα το κράτημα του μωρού σε επαφή με το δέρμα της μαμάς (kangaroo position-ΚΡ); Πόσο εύκολο είναι να βλέπεις το μωρό μια ώρα το πρωί και μια το απόγευμα, μέσα στην οποία ώρα θα πρέπει να ενημερωθείς για την υγεία του , να ρωτήσεις για τα τυπικά διαδικαστικά – γραφειοκρατικά πληρωμών και λοιπών , να ξεπεράσεις το σοκ που απλόχερα σου προσφέρει το περιβάλλον της εντατικής και φυσικά να καλύψεις όλα αυτά στο παιδί σου που δε δίνεις γιατί δε μπορείς να το βλέπεις εκτός ωραρίου;
Είναι μεγάλο το σοκ για μια μαμά που μόλις γέννησε να απομακρύνεται από το παιδί, να ζει την αγωνία της εντατικής και την αβεβαιότητα που όλο αυτό προσφέρει, ζώντας παράλληλα την επιλόχεια κατάθλιψη. Και είναι επίσης μεγάλο σοκ για τον μπαμπά, να «οφείλει» να στέκεται στα πόδια του, να στηρίζει τη μαμά, να ζει τα ίδια άγχη και να «τρέχει» για να τακτοποιήσει τη γραφειοκρατία μιας γέννας και κυρίως τη μεγαλύτερη γραφειοκρατία μιας πρόωρης γέννας. Και ενώ και οι δυο γονείς θέλουν στήριξη, η προαναφερθείσα έλλειψη εκπαίδευσης τους χαρίζει μια φράση του τύπου «δεν ξέρουμε τι προβλήματα θα βγάλει το παιδί σας». Και τελικά η στήριξη έρχεται από τους «παλαιούς» γονείς. Αυτούς που είχαν ήδη περάσει αρκετές μέρες στην εντατική και είχαν πάρει στήριξη με την σειρά τους από άλλους «παλαιότερους». Όταν λοιπόν το σύστημα χωλαίνει, οι γονείς οφείλουμε να καλύψουμε τα κενά.
Το άγχος συνεχίζει να υπάρχει και μετά την εντατική και γι αυτό οι γονείς πρέπει να έχουν αρχικά εκείνοι στήριξη για να μπορούν με τη σειρά τους να στηρίξουν το παιδί. Οι πρώτες μέρες, μήνες ή ακόμη και χρόνια με ένα πρόωρο μωρό ή ένα τελειόμηνο μωρό που νοσηλεύτηκε τις πρώτες μέρες της ζωή του σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών, δεν έχει την ίδια χαλαρότητα που θα είχε κάτω από άλλες συνθήκες. Το άγχος των πιθανών προβλημάτων που θα παρουσιάσει το παιδί στο μέλλον λόγω των αρχικών θεμάτων που παρουσίασε αλλά και της νοσηλείας του, δεν αφήνουν τον γονιό να ζήσει τη χαρά της καθημερινότητας που έχει η ζωή με ένα μωρό.
Η επακόλουθη επαφή με εξετάσεις, παρακολουθήσεις, δείκτες ανάπτυξης, παρατείνουν ακόμη περισσότερο το άγχος και λειτουργεί και λίγο σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δώστε στο παιδί αυτό που δικαιωματικά του ανήκει, και σαν γονείς το γνωρίζετε. Μεγαλώνετε ένα παιδί που κάνεις δε μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Ακόμη κι αν κάποια ιδιαιτερότητα το ακολουθεί, η επιστήμη μπορεί να βοηθήσει στην εξισορρόπηση. Άλλωστε είναι αρκετοί αυτοί που έδειξαν μεγάλο έργο στη ζωή τους κι ας χρειάστηκαν να νοσηλευτούν (κυρίως λόγω προωρότητας) στην αρχή της, όπως Albert Einstein, Victor Hugo, Sidney Poitier,Johannes Kepler, Sir Isaac Newton, Sir Winston Churchill και πολλοί πολλοί άλλοι (πηγή:http://www.lifeslittletreasures.org.au).
Γιατί τελικά η ζωή ακυρώνει τη στατιστική!!!
Γιατί τελικά η ζωή ακυρώνει τη στατιστική!!!
(1)στα αγαπημένα προωράκια- με σειρά γέννησης : Στρατή, Γιάννη, Άγγελο, Μυρτώ, Άγγελο ♥
(2)οφείλουμε να πούμε ότι υπάρχουν ωστόσο γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που έχουν τέτοιο σθένος και ανθρωπιά που υπερκαλύπτουν οποιοδήποτε κενό κι αν υπάρχει σε επίπεδο εκπαίδευσης.
1 σχόλια
Δεν έχω λόγια....το παιδάκι τουλάχιστον είναι πλέον καλά.....
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι ένα ζήτημα η εντατική...
από το λινκ πάρτυ