 |
| via |
Η υπέροχη προσπάθεια ενός μπαμπά να κρύψει
την αγωνία και το φόβο του, μετατρέποντας παράλληλα τη σκληρή καθημερινότητα σε
ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για το παιδί του.
Μεγαλώσαμε με γονείς που συχνά κατηγορούμε
για το «κατοχικό σύνδρομο». Στην ουσία για το άγχος που μεταφέρεται από γενιά
σε γενιά για μία επώδυνη κατάσταση πείνας, ανασφάλειας, αγωνίας που πέρασαν οι
Έλληνες μεγαλύτερης ηλικίας. και που τώρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ζούμε κι
εμείς. Μια ανασφάλεια που άθελα μας μεταφέρεται στα παιδιά. Μέσα από τις
ανοιχτές τηλεοράσεις, τις συζητήσεις με τους γειτόνους, κουβέντες του τύπου
«φάε τώρα όλο το φαΐ γιατί θα πεινάσουμε»!!
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα συμβεί σε λίγες
μέρες, ξέρω όμως τι είναι αυτό που μεταδίδω τώρα στα παιδιά. Και που ακόμη κι
αν όλα ξεπεραστούν η φοβία θα έχει αφήσει ίχνη.
Τα παιδιά έχουν πολύ ευαίσθητες
συναισθηματικές κεραίες και «απορροφάνε» την αγωνία μας ακόμη κι αν δε μιλάμε
μπροστά σε αυτά. Κι έτσι μπορούν να φανταστούν τα χειρότερα.
Για να μπορέσει όμως ο γονιός να μεταφέρει
ηρεμία, πρέπει πρώτα να την έχει κατακτήσει ο ίδιος. Δεν είναι εύκολο, αλλά
εφικτό. Ο τρόπος ίσως αλλάζει για τον καθένα αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Βρίσκουμε διεξόδους και εκλογικεύουμε το παραλογισμό που διαχέεται. Μη
φοβάστε για την αλλαγή της καθημερινότητας. Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ
καλύτερα και περισσότερο εύκολα από εμάς.
Συζητάμε με τα μεγαλύτερα παιδιά στη γλώσσα
που καταλαβαίνουν και απαντάμε σε όσες ερωτήσεις μας κάνουν. Θα ακούσουν πολλά
από άλλα παιδιά και θα μεταφέρουν διάφορα.
Οφείλουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε πρώτα απ όλα εμείς αυτό που ονομάζουμε «κρίση». Οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι σαφείς, συγκεκριμένες και απλές. Δε μεταδίδουμε μίσος, έχθρα, απελπισία. Μεταφέρουμε τη χαρά που είμαστε καλά μαζί και αισιοδοξούμε για αυτά που θα ζήσουμε.
Οφείλουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε πρώτα απ όλα εμείς αυτό που ονομάζουμε «κρίση». Οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι σαφείς, συγκεκριμένες και απλές. Δε μεταδίδουμε μίσος, έχθρα, απελπισία. Μεταφέρουμε τη χαρά που είμαστε καλά μαζί και αισιοδοξούμε για αυτά που θα ζήσουμε.
Και για τα μικρά και μεγάλα παιδιά η
συνταγή είναι μία…. La
vita e bella! Τραγουδήστε, χορέψτε, παίξτε και γελάστε
με τα παιδιά σας όσο ποτέ άλλοτε μέχρι τώρα! Μπορούμε να τους στερήσουμε τη
σοκολάτα αλλά οφείλουμε να τους διατηρήσουμε το χαμόγελο τους!!! Μπορούμε να
τους στερήσουμε τα έτοιμα παιχνίδια αλλά οφείλουμε να τους μάθουμε τα δικά μας.
Αυτά που παίζαμε έξω στους χωμάτινους δρόμους με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς.
Δώστε στα παιδιά την ηρεμία και την χαρά
που αρμόζει στην ηλικία τους. Δεν είναι εύκολο να αγωνιάς για το μέλλον τους
και να κρατάς την ψυχραιμία σου αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη. Το «φαινόμενο της
πεταλούδας» άλλωστε έχει δείξει ότι κάτι πολύ μικρό μπορεί απλά να αλλάξει κάτι
μεγάλο! Σαν το χαμόγελο κάποιου σε μια παρέα σκυθρωπών ανθρώπων που φέρνει σιγά
σιγά το χαμόγελο σε όλους! Ίσως λοιπόν το χαμόγελο που με προσπάθεια θα
δώσουμε, κρατηθεί χωρίς προσπάθεια και μας δώσει πιο ξεκάθαρο μυαλό να
αποφασίσουμε… και τελικά να έχουμε μια «bella vita….»!
