Οι κάρτες μνήμης (memo cards) είναι ένα παιχνίδι που αφορά διάφορες ηλικίες παιδιών και μπορεί κάποιος να το προμηθευτεί από το εμπόριο ή να διαθέσει χρόνο να το ετοιμάσει μόνος του με διαφορετικούς τρόπους.
Ο τρόπος που θα σας παρουσιάσω σήμερα είναι να ετοιμάσουμε τις δικές μας κάρτες με τσόχα. Χρειάζεται λίγο χρόνο παραπάνω από το εκτυπώνω απλά από το διαδίκτυο αλλά αξίζει τον κόπο. Εμένα η ιδέα μου ήρθε ψάχνοντας τι δώρο να κάνω στο κοριτσάκι ενός φιλικού ζευγαριού.
Πρώτα από όλα κοίταξα αν έχω αρκετά χρώματα στη συλλογή από τις μαλακές μου τσόχες, βέβαια αυτό δεν είναι περιοριστικό. Τό πόσα χρώματα ή αλλιώς το πόσες κάρτες θα ετοιμάσουμε εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού. Κι επειδή παιχνίδι χωρίς ταμπλό δε γίνεται σκέφτηκα να ετοιμάσω και ένα ταμπλό για να τοποθετούνται οι κάρτες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Μιας και κοριτσάκι η παραλήπτρια, διάλεξα λιλά χοντρή τσόχα και την έκοψα 35×45 εκατοστά. Χρησιμοποίησα το ψαλιδάκι μου που κάνει ζικ ζακ γιατί λατρεύω αυτό το τελείωμα από το ίσιο.
Ύστερα έπρεπε να σκεφτώ πόσα ζευγάρια των καρτών έπρεπε να ετοιμάσω και πως θα χωρέσουν πάνω στο ταμπλό. Ετοιμάσα 9 ζευγάρια καρτών και άφησα στην ευχέρεια της μαμάς να αποφασίζει εκείνη κάθε φορά πόσα να χρησιμοποιούν στο παιχνίδι τους. Για κάθε σχέδιο χρειάζομαι δύο κάρτες, έτσι ετοίμασα μια ομάδα από πράσινες κάρτες και μια από κίτρινες και αυτές από χοντρή τσόχα. Οι κάρτες κόπηκαν 7×5 εκατοστά η καθεμιά.
Στη συνέχεια έκοψα 2 ίδια σχεδιάκια για κάθε χρώμα ψιλής τσόχας. Επέλεξα γεωμετρικά σχήματα γιατί δίνεται η ευκαιρία στα μικρότερα παιδιά να τα μάθουν κι αυτά όπως και τα χρώματα.
Με το που τα ετοίμασα τα κόλλησα στις κάρτες και τα έστησα για να δω πως θα ήταν πάνω στο ταμπλό.
Και τώρα με έπιασε η τρέλα μου, που θα μπορούν να αποθηκεύονται οι κάρτες για να μη χάνονται αλλά και για να μεταφέρονται και σε άλλα μέρη εκτός σπιτιού? Η ιδέα δεν άργησε να έρθει και φυσικά την υλοποίησα. Το ταμπλό έγινε και τσαντάκι! Πως? Πολύ εύκολα!!
Έραψα από 2 κουμπάκια στο μισό ταμπλό, σε κάθε πλευρά και στα αντίστοιχα σημεία του άλλου μισού άνοιξα τρύπες για να κουμπώνουν τα κουμπάκια. Στο πάνω μέρος έκανα τρύπες στις οποίες πέρασα χοντρό κορδόνι για να χρησιμοποιηθούν ως χερούλια, έβαλα και 2 χρωματιστές κορδέλες στη μέση του ταμπλό, στα χρώματα των καρτών για να ξεχωρίζει η κάθε πλευρά και το τσαντάκι μου ήταν έτοιμο.
Και τώρα έμενε η εξωτερική πλευρά της τσάντας. Από τη μια πλευρά φαίνονταν τα κουμπάκια από την άλλη όμως τίποτα. Έτσι έπαιξα με κορδέλες στα χρώματα των καρτών (κίτρινο και λαχανί) και έγραψα και το όνομα της μικρής.
Να και πως θα στήνεται το παιχνίδι..
Πως σας φάνηκε? Αν ψήνεστε μην το αναβάλετε, μου πήρε μόνο μία ώρα και κάτι. Εναλλακτικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και πολύχρωμα χαρτόνια, αλλά συστήνω να τα πλαστικοποιήσετε για μεγαλύτερη αντοχή!
Ευχαριστώ την Αντζυ για την άδεια αναδημοσίευσης.
Την Αντζυ θα τη βρείτε στο www.happymumangie.gr
(«Η ανάρτηση αυτή ετοιμάστηκε για το “Friday Play Dates“ που φιλοξενείται στο MommyWiki κάθε Παρασκευή!)
Η αγαπημένη μου Ευγενία γράφει... :)
"Αν με ρωτούσες πριν 4 χρόνια τι ξέρω για: Waldorf, Reggio Emilia και Montessori θα σου έλεγα με περισσή βεβαιότητα ότι πρόκειται για γερμανό μουσικοσυνθέτη, ιταλίδα γλύπτρια και ισπανίδα τενίστρια. Σήμερα μαμά 2 πλέον παιδιών (3,5 ετών και 2 ετών) ξέρω λίγο καλύτερα… όχι καλά αλλά προσπαθώ… προσπαθώ να ενημερώνομαι για θέματα παιδαγωγικής, ψυχολογίας κ δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών. Δεν είμαι φανατική οπαδός καμίας συγκεκριμένης φιλοσοφίας πρώτα από όλα γιατί δεν έχω το θεωρητικό υπόβαθρο να υποστηρίξω και να σου πω δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Δεν είμαι δασκάλα, άνθρωπος των τεχνών, φιλόσοφος ή ψυχολόγος. Είμαι απλά μία μαμά και θέλω τα παιδιά μου να περνάνε καλά την ώρα που έχουμε στην διάθεσή μας. Για αυτή την ώρα λοιπόν της ημέρας που είμαστε οι 3 μας, ψάχνω με μανία να βρω στο διαδίκτυο καινούρια πραγματάκια που θα τους αρέσουν, θα τα διασκεδάσουν, θα τους κεντρίσουν την περιέργεια, θα τα βοηθήσουν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και τις κλίσεις τους.
Αν μου ζητήσεις να ξεχωρίσω ποιες δραστηριότητες τους ταιριάζουν περισσότερο θα σου πω ότι τα μάτια τους γελάνε με 2 πράγματα 1) απλά πειράματα φυσικής και χημείας (θα το αναλύσουμε μία άλλη φορά) και 2) παιχνίδι με φακούς και σκιές. Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στο Light Table.
Τι είναι το light table; Είναι αυτό που λέει και το όνομά του, ένα τραπέζι με φως κρυμμένο στο εσωτερικό του… Χρησιμοποιείται πολύ στα εξωτερικά, τόσο στα σπίτια όσο και στα σχολεία, εντάσσεται σε πολλές παιδαγωγικές κουλτούρες αν και θεωρείται παιδί της Reggio Emilia. Τι μπορείς να κάνεις με αυτό? Άπειρα πράγματα, οι δυνατότητες είναι ανεξάντλητες και τα παιδιά κυριολεκτικά σε οδηγούν. Θα αναφέρω ενδεικτικά κάποια αλλά μην περιορίσετε το μυαλό σας είναι κρίμα: μπορείς να δουλέψεις με Pattern blocks (δες φωτό 2), να παρατηρήσεις τα νεύρα ενός φύλλου, να ζωγραφίσεις suncatchers, να «γράψεις» σε άμμο διακόσμησης, να ζωγραφίσεις με μπογιές, να κάνεις το πιο εντυπωσιακό milk color explosion που έχεις φανταστεί, να κάνεις «ξεπατικοσούρες»… Αγαπημένα υλικά: ότι διαπερνά το φως. Αν μπεις στο τρυπάκι, μεταμορφώνεσαι σε ρακοσυλλέκτη πλαστικών διάφανων αντικειμένων.
Είναι αρκετά ακριβό για να το αγοράσεις έτοιμο (τουλάχιστον 120 ευρώ + μεγάλα μεταφορικά) για αυτό και θα βρεις αρκετές diy λύσεις. Αν όλα τα παραπάνω σου ακούγονται ενδιαφέροντα προτείνω τα εξής 2 βήματα:
Βήμα πρώτο: Δοκίμασε την φθηνή λύση ενός diy light box (δες φωτό 1). Θες ένα μεγάλο κουτί, λίγα φύλλα ριζόχαρτου για να καλύψεις το καπάκι, αλουμινόχαρτο για τον πάτο του κουτιού προκειμένου να περιορίσεις την θερμότητα και μία σειρά από χριστουγεννιάτικα φώτα.
Βήμα δεύτερο: Αν το κουτί αρχίζει να υπερθερμαίνεται λόγω χρήσης σημαίνει ότι το βήμα πρώτο είχε επιτυχία, με άλλα λόγια τα παιδιά χαίρονται με την δραστηριότητα αυτή και μάλλον ήρθε η ώρα να προχωρήσεις σε μία πιο «μόνιμη» λύση. Έψαξα πολύ για να βρω κάτι που να ικανοποιεί τα γούστα μου και να αντέχει η τσέπη μου. Και κατέληξα με το ακόλουθο IKEA hack, το οποίο όμως άλλαξα σε κάποια υλικά ή μάλλον… το μόνο που κράτησα είναι το τραπεζάκι!
Τα δικά μου βήματα κατασκευής:
1)Αγόρασα το τραπεζάκι LATT του ΙΚΕΑ (κόστος 26 ευρώ)
2)Πήρα το «καπάκι» του τραπεζιού, πήγα σε ένα τζαμά και ζήτησα να μου κόψει ένα πλεξιγκλας στις συγκεκριμένες διαστάσεις χρώματος «γαλακτερό». Ζήτα με όση ευγένεια διαθέτεις να σου κάνει και τα κοψίματα στις γωνίες γιατί είναι μπελάς να το κάνεις μόνος στο σπίτι. (κόστος 20 ευρώ)
3)Αγόρασα μία φωτιστική ταινία LED (την πουλάνε με το μέτρο και χρειάστηκα 3 μέτρα), ένα μετασχηματιστή και καλώδιο όσα μέτρα θες. (κόστος 42 ευρώ)
Ο μπαμπάς ανέλαβε την ηλεκτρολογική υποστήριξη. Στήσαμε το τραπεζάκι σύμφωνα με τις οδηγίες μόνο που για καπάκι βάλαμε το πλέξι, κολλήσαμε την αυτοκόλλητη φωτιστική ταινία στο εσωτερικό πλαίσιο του τραπεζιού, και «κουμπώσαμε» το καπάκι του τραπεζιού στο κάτω μέρος (προσοχή ο μετασχηματιστής να είναι έξω από το κουτί, εμείς τον βιδώσαμε στο κάτω καπάκι). Αντί για βίδες όπως λέει το hack χρησιμοποιήσαμε 4 «γωνίες» που είχαμε και οι οποίες κανονικά χρησιμοποιούνται σε βιβλιοθήκες/ ντουλάπια κτλ ΙΚΕΑ για στήριξη στον τοίχο.
Καλή διασκέδαση
Ευγενία"
via |
«Η υπερβολική
ενασχόληση με την ασφάλεια του παιδιού έχει απογυμνώσει την παιδική ηλικία από
την ανεξαρτησία, την ανάληψη κινδύνων, και την ανακάλυψη, χωρίς τελικά να την
μετατρέπει σε περισσότερο ασφαλή. Ένα νέο είδος παιδικής χαράς παραπέμπει σε
μια καλύτερη λύση» (Hanna Rosin)
via |
Η «ΓΗ» (the Land)
είναι ένας τύπου «παιδότοπος» που χρησιμοποιεί σκουπίδια ή ανακυκλώσιμα υλικά τα
οποία μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά. Ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2012 στο
Wrexham μετά τη λήψη χρηματοδότησης από το Waste Recycling Environmental Network
(Wren). Μια πρώτη εικόνα αυτού του ιδιόρρυθμου παιδότοπου θυμίζει νεκροταφείο
σκουπιδιών και ένα μέρος άκρως επικίνδυνο για τα παιδιά. Τα παιδιά ανάβουν
φωτιές, παίζουν με σκουριασμένα σίδερα, σκαρφαλώνουν σε αιχμηρά αντικείμενα. Η
λογική του συγκεκριμένου «παιδότοπου» στηρίζεται στο ότι ένας λογικός κίνδυνος
και ρίσκο είναι ουσιαστικά για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών. Οι συνηθισμένες
παιδικές χαρές δεν έχουν κανένα στοιχείο έκπληξης, και τα παιδιά συναντάνε
ακριβώς το ίδιο μοτίβο παντού.
«...Η Sandseter υποστηρίζει ότι τα παιδιά γεννιούνται με το
ένστικτο να αναλάβουν κινδύνους στο παιχνίδι, επειδή ιστορικά, η μάθηση για διαπραγμάτευση
του κινδύνου έχει ζωτική σημασία για την επιβίωση. Σε μια άλλη εποχή, θα έπρεπε
να μάθουν να αποφεύγουν τον κίνδυνο, να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, να
είναι ανεξάρτητα. Ακόμα και σήμερα, το να μεγαλώνεις είναι μια διαδικασία
διαχείρισης των φόβων και μάθησης να καταλήγουμε σε σωστές αποφάσεις. Η
απασχόληση με επικίνδυνα παιχνίδια, υποβάλλει τα παιδιά σε μια μορφή θεραπείας,
στην οποία αναγκάζουν τον εαυτό τους να κάνουν πράγματα που φοβούνται, προκειμένου
να ξεπεράσουν το φόβο τους. Αλλά αν ποτέ δεν μπουν σε αυτή τη διαδικασία, ο
φόβος μπορεί να μετατραπεί σε μια φοβία. Παραδόξως, γράφει η Sandseter, «ο
φόβος μας να μην πάθουν κάτι τα παιδιά" ως επί το πλείστον, «μπορεί να οδηγήσει
σε πιο φοβισμένα παιδιά και σε αυξημένα επίπεδα ψυχοπαθολογίας....».
via |
Στις μέρες μας σπάνια συναντάς νήπια ή και παιδιά ακόμη τα
οποία δε βρίσκονται συνεχώς υπο την επιτήρηση των γονέων τους. Και τα παιδιά το
θεωρούν πλέον δεδομένο ότι τα παρακολουθούμε. Πόσο διαφορετικά από τις γενιές του '50, '60, '70 .....τότε που απλά έπρεπε να επιστρέψεις σπίτι επειδή είχε νυχτώσει;
Οι ίδιοι οι γονείς που κρατάνε τα
παιδιά στο σπίτι, τα επιτηρούν 24 ώρες το 24ωρο και αναζητούν δραστηριότητες «ασφαλείς»,
είναι οι ίδιοι γονείς που θέλουν να μεγαλώσουν παιδιά ανεξάρτητα, που μπορούν να παίρνουν μόνα τους τις σωστές αποφάσεις και μπορούν να επιβιώσουν επαρκώς. Είναι τελικά
ανασφάλεια των γονέων αυτή ή πράγματι η ζωή είναι πλέον περισσότερο επικίνδυνη.
Και αν όντως η ζωή είναι περισσότερο επικίνδυνη μήπως ο πιο δόκιμος τρόπος
ανατροφής είναι η θωράκιση των παιδιών με δυναμική αντιμετώπισης των κινδύνων
και όχι απλά ή κράτηση τους στη γονεϊκή «γυάλα»;; Μα πόσο δύσκολη και πόσο
εύκολη είναι η απόφαση αυτή......
Δείτε το ντοκυμαντέρ THE LAND εδώ