 |
| via |
Μια από τις μεγάλες δοκιμασίες της ζωής είναι η αντιμετώπιση του πόνου και της αρρώστιας. Όλοι έχουμε κάποια στιγμή λυγίσει μπρόστα στον πόνο ή μια ασθένεια που πέρασε αλλά όταν ήταν σε έξαρση, φόβιζε. Όταν η αρρώστια «χτυπάει» το παιδί, ο πόνος μας μεγαλώνει, ο φόβος διογκώνεται, η γη σείεται. Θέλουμε να προσφέρουμε το καλύτερο στο παιδί μας και αναζητάμε να «κρατηθούμε» από κάθε θεραπεία που μας προτείνεται όποιο κι αν ειναι το κόστος. Και βέβαια δεν μιλάμε για οικονομικό κόστος αλλά για ψυχικό. Περνάς την είσοδο του νοσοκομείου για παιδιά και αφήνεσαι στους «Κανόνες» που σου επιβάλλουν. Το παιδί από τη στιγμή που μπήκε θα κάνει ολες τις εξετάσεις που γινονται σε ένα νοσοκομείο, ακόμη και εκείνες που δεν είναι απαραίτητες αλλά «καλύπτουν» τους «Κανόνες»!
Το παιδί μπαίνει σε ένα δωμάτιο και οι γονείς απομακρύνονται. Γιατί;; Γιατί «έτσι είναι ο Κανονισμός του Νοσοκομείου». Το παιδί καθηλώνεται σε ένα κρεβάτι από 2, 3 ή και 4 άτομα και φυσικά αντιδρά όπως η φύση του έχει μάθει. Με κλάμα και ουρλιαχτά. Και εκει κάπου είναι που ακους τη φράση «μα εσυ είσαι μεγάλη κοπέλα» ή «μη κουνιέσαι θα πονάς περισσότερο». Κουβέντες που ακούγονται σαν ξένη γλώσσα στα αυτιά του παιδιού, που δεν κατανοούνται. Κι όμως κάνουν τόσο κακό στην ψυχή του, στο συναίσθημα του που καταπατάται, στην ύπαρξη του ολόκληρη. Και μετά έρχεται ο φόβος, ο θυμός, κι εμείς οι γονείς αναρωτιώμαστε.
Και η αντιμετώπιση του παιδιού ως «σύμπτωμα» συνεχίζει. Μεταφέρεται σε ένα δωμάτιο. Εκεί βρίσκονται κι άλλα «συμπτώματα». Περνάνε οι μέρες κι εσύ περιμένεις διάγνωση και ενημέρωση για τη θεραπεία. Γιατί δίνετε αυτό ή το άλλο φάρμακο; Υπάρχουν παρενέργειες;; υπάρχει εναλλακτική;; Ρωτάς τον «ειδικό» και εκείνος απλά σου γυρνάει την πλάτη με επαρση και αγένεια σαν να έθιξες αυθεντία.
Εδω ακολουθείς τους «Κανόνες» γιατί αλλιώς περιθωριοποιείσαι και φοβάσαι αν αυτό περάσει στη θεραπεία του παιδιού. Ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Ακόμη κι όταν ζητάς να δουν το θέμα του παραθύρου που μπάζει κρύο αέρα (υπο το μηδεν) και το μωρο νοσηλεύεται για βρογχίτιδα. Και ο «ειδικός» απαντά ότι δεν ειναι δικό του θέμα. Πως γίνεται να μην είναι δικό σου θέμα η υγεία του μωρού που νοσηλεύεται;;
Και η σιωπή που στηρίζει το σύστημα... Γονείς χαμένοι δίπλα στα κρεβάτια που ακολουθουν τους «Κανόνες». Παιδιά με σημάδια στο πρόσωπο από την πίεση της μάσκας με τα εισπνεόμενα. Γιατί οι γονείς έπρεπε να ακολουθήσουν «Κανόνες».
Παιδιά και μωρά που αγνοείται η ψυχή τους μέσα σε Συστήματα Κανόνων γιατί έτσι «λειτουργεί» η Υγεία... Και όχι δεν είναι αυτοι που μας εξουσιάζουν οι υπαίτιοι, είμαστε εμείς που περιμένουμε από τα παιδιά να είναι ενήλικες. Που δεν τα καταλαβαίνουμε και δεν τα ακούμε. Που μέσα στο πόνο της αρρώστιας έρχεται να προστεθεί και η δική μας ανάγκη για επιβολή και έλεγχο. Τα δικά μας άλυτα θέματα του παρελθόντος που εκφράζονται με έπαρση. Η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τη καταπίεση που εμείς δεχτήκαμε από ενηλικες μεγαλύτερους μας στο παρελθόν μέσα από την έκφραση της ίδιας συμπεριφοράς. Δέχτηκα «βία» θα δώσω «βία».
Έρευνες πλέον έχουν αναδείξει την ανάγκη ενσυναίσθησης ως βασικό στοιχείο στη δημιουργία θεραπευτικής σχέσης με τον ασθενή και επομένως καλύτερης αντιμετώπισης της ασθένειας. Αναλογιστείτε πόσο περισσσότερο αποτελεσματική θα ήταν η διάγνωση και η θεραπεία αν ο θεραπευτής ένιωθε αυτό που νιώθει ο ασθενής;;
